Niepodjęcie przez sąd obowiązku wymierzenia kary łącznej za przestępstwa pozostające w realnym zbiegu, mimo spełnienia przesłanek prawnych, stanowi rażące naruszenie przepisów procesowych i materialnych, uprawniające do uchylenia wyroku.

Sąd Najwyższy uchylił wyrok łączny Sądu Rejonowego w Kołobrzegu z powodu naruszenia przepisów k.p.k. i k.k., polegającego na nieuzasadnionym zaliczeniu do kary łącznej kary zamienionej na areszt, nakazując powtórne rozpoznanie sprawy.

Sąd Najwyższy uchyla wyrok Sądu Okręgowego uniewinniający oskarżonego z powodu rażącego naruszenia zasad postępowania dowodowego i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, podkreślając konieczność dokładnej analizy dowodów w celu ustalenia zamiaru oszustwa.

Podczas określania czasu trwania przestępstwa trwałego, jakim jest znęcanie się, nie można zaliczać okresów, w których sprawca był pozbawiony wolności.

Sąd Najwyższy, przy uchyleniu wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze, wskazał na konieczność przeprowadzenia ponownej analizy dowodów sądowych z poszanowaniem zasady prawidłowego rozumowania, uwzględniając wymogi procedury karnej oraz prawidłowe zastosowanie przepisów materialnych w ustalaniu stanu faktycznego.

W przypadku skazania za przestępstwa określone w art. 244 k.k., sąd ma obowiązek orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej i jego uchylenie przez sąd odwoławczy stanowi rażące naruszenie prawa.

Nienależyta obsada sądu orzekającego uznana za bezwzględną przyczynę odwoławczą (art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.), wynikającą z wadliwego nominowania sędziego z udziałem KRS kształtowanej w trybie niezgodnym z Konstytucją RP, skutkująca uchyleniem wyroku Sądu Okręgowego przez Sąd Najwyższy.