Dla uznania działalności za gospodarczą, warunkującej podleganie ubezpieczeniom społecznym, niezbędne jest wykazanie, że działalność ta jest prowadzona w sposób ciągły, zorganizowany i zarobkowy, co oznacza rzeczywiste dążenie do osiągania zysku, a nie jedynie sporadyczne lub pozorne działania handlowe.

Art. 15c ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy jest niezgodny z Konstytucją RP, ponieważ prowadzi do nierównego traktowania funkcjonariuszy w zależności od krótszego lub dłuższego okresu służby po 31 lipca 1990 r., naruszając w ten sposób ich prawa do zabezpieczenia społecznego oraz zasadę sprawiedliwości.

Prowadzenie działalności gospodarczej przez pracownika korpusu służby cywilnej, wbrew istniejącemu zakazowi, jest traktowane jako ciągłe i ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, uprawniające pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

1. Renta rolnicza powinna być obliczana na podstawie emerytury podstawowej, a nie płacy minimalnej, nawet w przypadku osób, które otrzymywały ekwiwalent za zalesienie nieruchomości przed uchyleniem odpowiednich przepisów ustawy. 2. Określenie „emeryturę lub rentę oblicza się od wysokości płacy minimalnej” dotyczy wyłącznie ubezpieczenia pracowniczego, a pracownik (osoba objęta pozarolniczym systemem

1. W razie zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS z prawem do emerytury lub renty przewidzianych w odrębnych przepisach, wypłaca się świadczenie wyższe albo wybrane przez osobę uprawnioną, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej, a wybór świadczenia następuje przez złożenie oświadczenia woli, w którym ubezpieczony stanowczo wskazuje świadczenie

Sankcje za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, w tym odszkodowanie na rzecz pracownika, muszą być skuteczne, proporcjonalne i adekwatne do szkody poniesionej przez pracownika, uwzględniając okres i natężenie działań dyskryminacyjnych oraz inne istotne okoliczności sprawy.