Niezłożenie podpisów przez skład orzekający pod sentencją wyroku stwierdzającego niezgodność oświadczenia lustracyjnego z prawdą stanowi bezwzględną przyczynę do wznowienia postępowania zgodnie z art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k.

Wznowienie postępowania karnego zakończonego prawomocnym wyrokiem w przypadku wykrycia bezwzględnych podstaw odwoławczych, takich jak nienależyta obsada sądu, jest możliwe z urzędu, przy czym w przypadku braku kasacji sąd orzekający powinien podjąć odpowiednie kroki ex officio.

Sąd Najwyższy stwierdza, że sąd odwoławczy popełnił błąd proceduralny, uchylając wyrok i przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia, ignorując swój obowiązek przeprowadzenia dowodów. Kasacja zostaje uchylona, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania w sądzie odwoławczym, z zaleceniem samodzielnego przeprowadzenia niezbędnych dowodów.

Uchybienie polegające na rozpoznaniu sprawy przez sąd niewłaściwy rzeczowo powoduje bezwzględną nieważność postępowania, co obliguje sąd odwoławczy do uchylenia zaskarżonego wyroku (art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k.).

Skarga na wyrok sądu odwoławczego, oparta na art. 539a § 3 k.p.k., była zasadna; błędne przyjęcie sądu ad quem, iż konieczne było uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy, nie znajdując podstaw w art. 437 § 2 k.p.k.

Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie w zakresie kary, orzekając, że naruszenie zasady reformationis in peius uniemożliwia jego utrzymanie. Sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania z powodu niezgodności orzeczenia z art. 434 § 1 k.p.k.

Sąd Najwyższy wskazuje, że nienależyte obsadzenie sądu oraz brak obligatoryjnego udziału obrońcy stanowią bezwzględne przyczyny odwoławcze, co skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd odwoławczy.