Obowiązek naprawienia szkody wynikający z art. 46 § 1 k.k. nie może być orzeczony w postępowaniu karnym, jeżeli prawo cywilne prawomocnie przyznało poszkodowanemu roszczenie odszkodowawcze, będąc tym samym przedmiotem innych orzeczeń.

Sąd Najwyższy, uchylając wyrok Sądu Okręgowego w Sosnowcu i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, wskazał na obowiązek rzetelnej, całościowej oceny dowodów w postępowaniu karnym, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości przyjęcia winy lub błędu oskarżonego co do bezprawności jego czynu.

W sytuacji, gdy sąd niższej instancji orzeka co do tego samego czynu, który był już prawomocnie osądzony, jest zobowiązany do uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy z uwzględnieniem wcześniejszego orzeczenia, co wynika z zasad res iudicata oraz prawa do rzetelnego postępowania.

Uchybienie w zakresie nienależytej obsady składu orzekającego, będące skutkiem wadliwego powołania sędziego w procedurze naruszającej standard niezawisłości i bezstronności sądu, stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, obligującą do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy stwierdził, że przekazanie sprawy Z. W. do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji było nieuzasadnione wskutek nieprzeprowadzenia pełnej oceny dowodowej przez sąd odwoławczy. Wymagana była poprawna realizacja uzupełnienia postępowania dowodowego w trybie art. 437 k.p.k.