Kryterium służby na rzecz totalitarnego państwa, definiowane w ustawie zaopatrzeniowej, powinno uwzględniać wszystkie okoliczności, w tym indywidualne czyny i ich wpływ na naruszanie praw i wolności człowieka, czego aspektem jest ograniczenie praw emerytalnych funkcjonariuszy zaangażowanych w działania reżimu komunistycznego.

Okres służby funkcjonariusza może zostać zakwalifikowany jako służba na rzecz totalitarnego państwa tylko po dokładnej analizie wszystkich okoliczności, w tym czynów oraz ich wpływu na podstawowe prawa człowieka, a także w kontekście służby po 1990 r. zasady zmniejszenia emerytury muszą odpowiadać zasadom sprawiedliwości społecznej.

Pracownik wykonujący pracę w co najmniej dwóch państwach członkowskich podlega ustawodawstwu państwa, w którym znajduje się siedziba jego pracodawcy, pod warunkiem, że praca nie jest wykonywana wyłącznie w jednym z tych państw i że istotne więzi z tym państwem zostały odpowiednio ustalone.

Jako pracownik tymczasowo wykonujący pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich podlega się ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym prowadzi się znaczącą działalność, zgodnie z art. 13 ust. 1 lit. b (ii) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, które określa zasady koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Orzekanie o stopniu niepełnosprawności wymaga uwzględnienia wszystkich schorzeń osoby zainteresowanej oraz opinii biegłych specjalistów z odpowiednich dziedzin, a także należytej analizy okoliczności związanych z koniecznością pomocy lub opieki w codziennym funkcjonowaniu.

Wspólnik większościowy spółki z o.o., będący jej prezesem zarządu, nie może być uznany za pracownika tej spółki w zakresie stosunku pracy, jeśli brak jest faktycznego podporządkowania pracowniczego, a działalność wykonywana na rzecz spółki wpisuje się w jego rolę jako właściciela kapitału spółki.

Pracodawca, wypowiadając umowę o pracę, jest zobowiązany do wskazania rzeczywistych, prawdziwych i konkretnych przyczyn, których zasadność musi zostać udowodniona w postępowaniu sądowym. Nieprecyzyjne lub nierzeczywiste wskazanie przyczyn wypowiedzenia prowadzi do uznania tego wypowiedzenia za nieuzasadnione.