Naruszenie art. 500 § 1 i 3 k.p.k. oraz zasady ne bis in idem przez wydanie wyroku nakazowego na podstawie tożsamego stanu faktycznego skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania celem wszechstronnej oceny dowodowej.

Uchylenie wyroku z powodu rażącego naruszenia przepisów karnych materialnych i procesowych, skutkujące koniecznością ponownego rozpoznania sprawy w zgodzie z wymogami obrony obligatoryjnej oraz nadzwyczajnego obostrzenia kary.

Sąd Najwyższy stwierdził, że brak prawomocnego zezwolenia na ściganie oskarżonego prokuratora, stanowi negatywną przesłankę procesową obligującą do umorzenia postępowania, a nie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wydanie wyroku nakazowego jest niedopuszczalne w przypadku istniejących uzasadnionych wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, co nakazuje obronę obligatoryjną; w razie uznania oskarżonego za winnego czynu z art. 207 § 1 k.k., sąd zobligowany jest orzec zakaz zbliżania się, zgodnie z art. 41a § 3a k.k.