Karalność za wykroczenie ustaje po upływie jednego roku od jego popełnienia, a jeśli postępowanie wszczęto w tym okresie, ustaje po dwóch latach. Po upływie trzech lat od popełnienia wykroczenia przedawnienie jest bezwzględne i skutkuje umorzeniem postępowania.

W sytuacji wniesienia apelacji wyłącznie na korzyść skazanego, sąd odwoławczy nie może pogarszać jego sytuacji, zmieniając przyjętą przez sąd niższej instancji zasadę łączenia kar z zasady częściowej absorpcji na zasadę kumulacji, co stanowi naruszenie zakazu reformationis in peius.

Skarga prokuratora została uwzględniona z uwagi na brak przesłanek uzasadniających uchylenie wyroku pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; sąd odwoławczy winien realizować swoje reformatoryjne kompetencje w granicach wniesionej apelacji.