Prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, który nie został prawidłowo zawiadomiony o jej terminie, stanowi rażące naruszenie prawa do obrony i procesowych przepisów Kodeksu postępowania karnego, a kara łączna musi być wymierzona w granicach określonych przez art. 86 § 1 k.k.

W przypadku uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego z art. 200 § 1 k.k., sąd jest obowiązany orzec zakaz zajmowania stanowisk, wykonywania zawodów lub działalności związanej z małoletnimi, co wynika bezwzględnie z art. 41 § 1a zd. drugie k.k.

Dla orzeczenia wyroku łącznego niezbędne jest, by przestępstwa były popełnione przed wydaniem pierwszego, chociażby nieprawomocnego, wyroku dotyczącego któregokolwiek z nich; popełnienie kolejnych przestępstw po takim wyroku wyklucza ich łączenie w jeden wyrok łączny.

Wydanie wyroku łącznego w sytuacji, gdy istnieje już wcześniej prawomocny wyrok łączny w tej samej sprawie wobec tego samego skazanego, narusza zasadę powagi rzeczy osądzonej (res iudicata) i stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia zgodnie z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.

Prawidłowe powiadomienie oskarżonego o terminie rozprawy jest kluczowe dla uniknięcia naruszenia jego prawa do obrony; niewłaściwe powiadomienie zawsze rodzi konieczność zaniechania przeprowadzenia rozprawy w takim terminie (art. 117 § 2 k.p.k.).

Kary pozbawienia wolności nie podlegają łączeniu z karami ograniczenia wolności, o ile nie zostały orzeczone za czyny popełnione przed wydaniem pierwszego wyroku skazującego, a łączny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych nie może przewyższać sumy okresów jednostkowych zakazów, kiedy przestępstwa nie pozostają w zbiegu rzeczywistym.

W przypadku przestępstw wielokrotnych, takich jak niealimentacja z art. 209 § 1 k.k., czas popełnienia przestępstwa musi być precyzyjnie ustalony, aby można było bez wątpliwości stwierdzić odpowiedzialność karną oskarżonego i wydanie wyroku nakazowego jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy wszystkie okoliczności sprawy nie budzą wątpliwości.