W przypadku postępowania w przedmiocie wyroku łącznego, gdy oskarżony jest pozbawiony wolności i zażąda doprowadzenia na rozprawę, odmowa sprowadzenia go wymaga obligatoryjnej obecności obrońcy; w przeciwnym razie dochodzi do naruszenia prawa procesowego skutkującego bezwzględną przyczyną odwoławczą.
Kara łączna pozbawienia wolności musi zostać wymierzona w granicach wyznaczonych przez art. 86 § 1 k.k., czyli powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy; jej wymierzenie poniżej dolnej granicy stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.
Zatarcie wcześniejszego skazania wyklucza możliwość przyjęcia surowszej odpowiedzialności z art. 178a § 4 k.k. w przypadku ponownego popełnienia czynu zabronionego.
Sąd odwoławczy nie może orzekać w składzie jednoosobowym, jeżeli w pierwszej instancji przypisana czynowi kwalifikacja prawna wymaga postępowania w składzie większym, co implikuje konieczność orzekania również przez sąd apelacyjny w składzie trzyosobowym zgodnie z art. 29 § 1 k.p.k.
Nałożenie obowiązku poddania się terapii w warunkowym zawieszeniu kary wymaga uprzedniego wysłuchania skazanego oraz uzyskania jego zgody, co ma istotne znaczenie dla zgodności z art. 74 § 1 k.k. i skuteczności procesu leczenia.
W przypadku skazania za przestępstwo z art. 244 k.k., sąd jest zobligowany do orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym zgodnie z art. 43a § 2 k.k., co stanowi obligatoryjny środek karny.