Nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. może mieć miejsce, gdy w składzie sądu orzeka sędzia, którego proces nominacyjny budzi uzasadnione wątpliwości co do jego niezależności i bezstronności w kontekście standardów konstytucyjnych i międzynarodowych.

Dla przypisania znamion przestępstwa z art. 209 § 1a k.k. kluczowe jest uwzględnienie wszystkich okresów, w których oskarżony uchylał się od obowiązku alimentacyjnego, a rażąca niesprawiedliwość wyroku nie może opierać się na jednostkowym błędzie ustaleń faktycznych, jeśli inne okoliczności potwierdzają spełnienie znamion czynu zabronionego.

Kara ograniczenia wolności za popełnienie wykroczenia musi być zgodna z maksymalnym wymiarem określonym w art. 20 § 1 k.w., który wynosi jeden miesiąc; wymierzenie wyższej kary stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Kary pozbawienia wolności i kary aresztu nie mogą być łączone w jedną karę łączną, gdyż są to kary innego rodzaju zgodnie z art. 85 § 1 k.k., co oznacza, że orzeczenie kary łącznej musi uwzględniać wyłącznie kary tego samego rodzaju, jeśli zachodzi ich zbieżność.

Wyrok sądu wydany z udziałem sędziego, który przeszedł w stan spoczynku, ulega uchyleniu z mocy prawa, gdyż osoba ta nie jest uprawniona do orzekania. Termin na wyrażenie woli dalszego zajmowania stanowiska sędziego po ukończeniu 65. roku życia jest nieprzywracalny, a niezłożenie takiego oświadczenia skutkuje przejściem sędziego w stan spoczynku.