Pracodawca ponosi odpowiedzialność za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (art. 415 k.c.) tylko wtedy, gdy jego działanie polegało na zamierzonym naruszeniu przepisów o rozwiązaniu umowy o pracę w tym trybie.

Przepis art. 2 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych należy interpretować ściśle. Jeżeli zatem emeryt wojskowy legitymuje się wyłącznie okresem służby wojskowej wystarczającym do emerytury wojskowej (co najmniej 15 lat), czyli obliczonej bez uwzględnienia okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 - 3, 5 i 7 - 10 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu

Urlopu szkoleniowego z art. 34 ustawy o radcach prawnych „udziela” pracodawca, a więc o terminie rozpoczęcia tego urlopu nie może samodzielnie decydować pracownik. Termin ten nie wynika również z przepisu prawa.

Wprawdzie odpowiednie stosowanie art. 328 § 2 k.p.c. do uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji oznacza, że uzasadnienie to nie musi zawierać wszystkich elementów uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, niemniej nie zwalnia to sądu odwoławczego z obowiązku wskazania takich elementów, które ze względu na treść apelacji i na zakres rozpoznania, są potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy.

Na podstawie art. 390 § 2 k.c. nie można dochodzić zawarcia przyrzeczonej w umowie przedwstępnej umowy o pracę na czas określony, który już upłynął.

Jeżeli pracodawca nie zapewni pracownikowi dobowego lub tygodniowego odpoczynku od pracy, pracownik może żądać zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych [art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. w zw. z art. 300 k.p.].

Popełnienie przewinienia dyscyplinarnego w okresie kilku lat poprzedzających rozpatrywanie zgłoszenia do wyższego stanowiska sędziowskiego jest zdarzeniem ściśle związanym z pracą sędziego i jako takie należy do zespołu okoliczności podlegających rozpatrzeniu.

Sąd Najwyższy, nie może ograniczyć kompetencji przysługującej Krajowej Radzie Sądownictwa ze względu na rozpatrywanie odwołania od jej uchwał. Właściwość Sądu Najwyższego zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o KRS, polega na badaniu zgodności zaskarżonej uchwały z prawem. Sąd Najwyższy nie weryfikuje dokonanego przez Krajową Radę Sądownictwa wyboru kandydata na urząd sędziego, według reguł zasadności, jeżeli

Rada izby notarialnej nie ma ustawowych kompetencji do określenia rodzajów deliktów dyscyplinarnych notariuszy (aplikantów notarialnych). Decyzja o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego wobec notariusza czy aplikanta notarialnego, musi być zawsze decyzją indywidualną (in concreto), zależną od wagi i rangi konkretnego działania determinującego wszczęcie postępowania. Niedopuszczalne jest tworzenie

W postępowaniu przed Sądem Najwyższym w sprawie skargi Ministra Sprawiedliwości na uchwałę organu adwokatury nie jest właściwe, aby członkowie samorządu adwokatury występowali według statusu interwenienta, a zwłaszcza interwenienta samoistnego.

Jeżeli prawomocne skazanie nastąpi przed przyznaniem żołnierzowi świadczenia, nie nabędzie on prawa do niego. Natomiast późniejsze (czyli po wydaniu decyzji przyznającej świadczenie z zaopatrzenia emerytalnego) skazanie implikuje ustanie tego prawa. Wszelka dyferencjacja uprawnień do zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych w zależności od daty prawomocnego skazania na karę dodatkową (środek

Wymiar składek, które wygasły [w skutek przedawnienia] nie może zostać dokonany. Celem wymiaru składek w takim stanie rzeczy nie jest ich pobór, ich ustalenie jest zatem bezpodstawne i niedopuszczalne, po ustaniu stosunku zobowiązanego.

W konstrukcji obowiązku z art. 138 ust. 1 w związku z ust. 2 pkt 1 pouczenie o braku prawa do pobierania świadczenia w całości lub w części występuje jako warunek konieczny (sine qua non) zwrotu nienależnie pobranego świadczenia. Żądanie zwrotu nienależnie pobranego świadczenia nie jest oparte na obowiązku wykazania, że osoba zapoznała się z doręczonym jej pouczeniem o braku prawa do świadczenia w

Treść art. 91 k.p.c. nie daje podstaw do przypisania pełnomocnikowi procesowemu strony prawa przyjmowania w imieniu mocodawcy oświadczeń kształtujących jego sytuację materialnoprawną.

stwierdza ważność wyboru Bronisława Marii Komorowskiego na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, dokonanego dnia 4 lipca 2010 r.

W postępowaniu wywołanym wniesieniem protestu Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do orzekania co do popełnienia przestępstwa a może jedynie wyrazić opinię, że określone zdarzenie miało miejsce.

Narusza art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467 ze zm.) - choćby przejściowa - nieobecność w lokalu wyborczym od chwili rozpoczęcia głosowania do chwili ustalenia jego wyników co najmniej trzech osób wchodzących w skład obwodowej komisji wyborczej.

Państwowa Komisja Wyborcza ma konstytucyjny (art. 2 Konstytucji RP) i ustawowy obowiązek skorygowania i podania do wiadomości publicznej prawidłowych wyników głosowania na poszczególnych kandydatów na Prezydenta RP (art. 66c i art. 70 ust. 3 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467 ze zm.), choćby obwieszczona

Wyjaśnienia Państwowej Komisji Wyborczej dopuszczające możliwość posługiwania się podczas głosowania zaświadczeniami o prawie do głosowania, które nie odpowiadają wzorowi urzędowemu, naruszyły art. 29 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467 ze zm.) w związku z § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych

Interpretacja Państwowej Komisji Wyborczej przewidująca możliwość dopuszczenia do głosowania na podstawie niespełniającego wymagań zaświadczenia o prawie do głosowania jest sprzeczna z art. 29 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467 ze zm.) w związku z § 14 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych

Państwowa Komisja Wyborcza naruszyła art. 29 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467 ze zm.), a także § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 sierpnia 2000 r. w sprawie spisu wyborców oraz wydawania zaświadczeń o prawie do głosowania w wyborach Prezydenta Rzeczypospolitej

Warunkiem wpisania wyborcy przebywającego za granicą do spisu wyborców sporządzanego przez właściwego terytorialnie konsula jest posiadanie ważnego polskiego paszportu.

1. Wydanie wyborcom przez obwodową komisję wyborczą nieostemplowanych kart do głosowania narusza art. 62 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467 ze zm.). 2. Nieskreślenie ze spisu wyborców osoby, której wydano zaświadczenie o prawie do głosowania od wyborcy jest niezgodne

Odmowa wydania karty do głosowania wyborcy, przy którego nazwisku omyłkowo został złożony podpis innej osoby, stanowi naruszenie art. 2 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467 ze zm.).