Niedopuszczalne jest prowadzenie postępowania dotyczącego zachowania będącego elementem składowym czynu ciągłego, za który sprawca został prawomocnie skazany, ze względu na zasadę res iudicata wynikającą z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.

W sytuacji skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego, sąd zobligowany jest do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu zajmowania określonych stanowisk lub wykonywania określonych zawodów związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub opieką nad nimi, niezależnie od tego, czy sprawca uprzednio zajmował takie stanowiska lub wykonywał

Sąd procedujący na podstawie wniosku prokuratora złożonego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. ma obowiązek kontroli zgodności proponowanych kar i środków prawnej reakcji ze stosownymi przepisami prawa materialnego, w tym obowiązek orzeczenia obligatoryjnych środków karnych przewidzianych w art. 41 § 1a k.k.

Utrata statusu strony przez Skarb Państwa na mocy zmiany przepisów prawa wyklucza konieczność przeprowadzenia ponownego przewodu sądowego w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie na podstawie ustawy lutowej.

W przypadku, gdy postępowanie przygotowawcze było prowadzone w formie śledztwa, orzekanie w instancji odwoławczej powinno odbywać się w składzie trzyosobowym sądu (art. 29 § 1 k.p.k.), a nie jednoosobowym. Orzekanie w niewłaściwym składzie stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą (art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.) i prowadzi do konieczności uchylenia wyroku.

Dla orzeczenia wyroku łącznego niezbędne jest, by przestępstwa były popełnione przed wydaniem pierwszego, chociażby nieprawomocnego, wyroku dotyczącego któregokolwiek z nich; popełnienie kolejnych przestępstw po takim wyroku wyklucza ich łączenie w jeden wyrok łączny.

W przypadku uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego z art. 200 § 1 k.k., sąd jest obowiązany orzec zakaz zajmowania stanowisk, wykonywania zawodów lub działalności związanej z małoletnimi, co wynika bezwzględnie z art. 41 § 1a zd. drugie k.k.

Prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, który nie został prawidłowo zawiadomiony o jej terminie, stanowi rażące naruszenie prawa do obrony i procesowych przepisów Kodeksu postępowania karnego, a kara łączna musi być wymierzona w granicach określonych przez art. 86 § 1 k.k.