To na autorze skargi nadzwyczajnej spoczywa obowiązek wskazania na czym in concreto polega niezgodność zaskarżonego orzeczenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, a zatem wskazania, na czym - w tym zakresie - polega zarzucone uchybienie (art. 95 pkt 1 u.SN w zw. z art. 3984 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. art. 89 § 1 in principio u.SN).

Lista o której mowa w art. 35 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, jest rodzajem stanowiska zespołu, podejmowanego w przypadku, gdy na wolne stanowisko sędziowskie, zgłosił się więcej niż jeden kandydat. Zespół powinien dokonać wyboru i przedstawić Radzie najlepszego lub najlepszych kandydatów z punktu widzenia kryteriów określonych w art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Lista ma więc

Podanie w wątpliwość apolityczności obecnej Krajowej Rady Sądownictwa oznacza zakwestionowanie niezależności takich organów jak np. rzecznik praw obywatelskich, prezes Najwyższej Izby Kontroli czy prezes Narodowego Banku Polskiego.

Wyłonienie tego kandydata, który zostanie przedstawiony do nominacji sędziowskiej, nie ma cech bezpośredniej rywalizacji, porównywania każdego z każdym, ważenia cech kandydata przedstawionego i każdego z tych, którzy nie przeszli procedury ze skutkiem pozytywnym. Stanowisko Krajowej Rady Sądownictwa odzwierciedla sumę wielu cech każdego z kandydatów dającą obraz «najlepszych» ze wszystkich, bez eksponowania

Skarga nadzwyczajna nie może być skutecznie wywiedziona w stosunku do zgodnego z przepisami prawa orzeczenia wydanego w efekcie postępowania nakazowego z weksla.

Art. 69 §1b p.u.s.p. nie wyłącza kognicji Sądu Najwyższego do kontroli zaskarżonej uchwały. Stanowi on bowiem wyłącznie o „ostateczności” uchwały KRS. W żadnym razie ostateczności nie można utożsamiać z „prawomocnością” i niezaskarżalnością uchwały KRS. Przepis ten nie wyłącza więc drogi sądowej do wniesienia odwołania

O "rażącym" naruszeniu prawa w rozumieniu art. 89 § 1 pkt 2 ustawy z 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym można mówić, jeśli przemawia za tym 1) pozycja przepisu w hierarchii norm prawnych; 2) istotność naruszenia; 3) skutki dla stron postępowania.