Wyrok sądu warunkowo umarzający postępowanie karne musi zawierać wyraźnie określenie długości okresu próby zgodnie z art. 67 § 1 k.k., gdyż stanowi to podstawowy i niezbędny składnik wyroku, a jego brak czyni orzeczenie niewykonalnym.

Do skutecznego doręczenia wyroku nakazowego, oskarżonemu przebywającemu w jednostce penitencjarnej, doręczenie następuje poprzez przekazanie przesyłki bezpośrednio do osoby oskarżonej w zakładzie karnym, a nie poprzez dorosłych domowników. Nieprawidłowe doręczenie wyroku nakazowego uprawnia oskarżonego do złożenia sprzeciwu w obowiązującym terminie od momentu faktycznego doręczenia.

Wszelkie niejasności i sprzeczności w treści wyroku dotyczące wymiaru kary pozbawienia wolności, uniemożliwiające jego wykonanie, stanowią bezwzględne podstawy odwoławcze i wymagają uchylenia wyroku oraz jego ponownego rozpoznania.

W przypadku gdy czyn wyczerpuje znamiona dwóch wykroczeń, sąd zobowiązany jest orzec karę zgodnie z przepisem przewidującym najsurowszą sankcję oraz obligatoryjny środek karny, nawet w postępowaniu nakazowym, nie ograniczając się tylko do jednego z wykroczeń.

Orzeczenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, bez zastosowania przepisów o nadzwyczajnym złagodzeniu kary, stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

W przypadku uzasadnionych wątpliwości co do poczytalności obwinionego, sąd jest zobligowany do przeprowadzenia rozprawy z udziałem obrońcy, a nie postępowania nakazowego; ponadto, zmiana reżimu odpowiedzialności prawnej wyklucza możliwość ukarania za czyn, który w chwili jego popełnienia nie stanowił wykroczenia.