Zgodnie z art. 379 pkt 3 k.p.c., nieważność postępowania zachodzi jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona. Wskazany przepis wyraża regułę ne bis in idem, zwaną także zasadą jednorazowości. Ffundamentalną dyrektywą procesu cywilnego jest zakaz „dwukrotnego” rozstrzygania o tym samym roszczeniu

Gdyby ustawodawca zamierzał przesądzić o nieważności postanowień umownych, których abuzywność została stwierdzona, nie ustanawiałby w przepisie art. 3851 § 1 k.c. specyficznej sankcji prawa UE - braku związania umową, identyfikowaną najczęściej z bezskutecznością.

Korzystny wyrok uzyskany w postępowaniu cywilnym nie wyklucza ryzyka nałożenia kary przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Niezastosowanie się do ograniczeń poboru energii, wprowadzonych na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 prawa energetycznego., może uprawniać do nałożenia kary pieniężnej.

Podmiotami prawa do równego traktowania, o którym mowa w art. 31 ust. 1 Konstytucji RP są podmioty konstytucyjnych praw i wolności. Do tego kręgu nie sposób zaliczyć Skarbu Państwa. Nakaz równego traktowania podmiotów podobnych dotyczy systemu praw i wolności jednostki, a nie funkcjonowania instytucji publicznych.

Przy badaniu antykonkurencyjnego charakteru porozumienia wertykalnego, przedmiotem którego jest ustalenie sztywnych cen odsprzedaży oferowanych produktów, nie ma znaczenia prawnego pozycja rynkowa i wielkość udziałów adresatów zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK w rynku właściwym.

Z przepisów art. 76 Konstytucji RP i art. 3851 Kodeksu cywilnego wynika obowiązek sądów do badania z urzędu charakteru nadużywających postanowień umownych w umowach konsumenckich.

Przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione. Tak więc z istoty tej instytucji wynika, że przerwanie następuje w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela; dotyczy tego roszczenia,

Art. 499 pkt 1 k.p.c. musi być interpretowany w zgodzie z Konstytucją RP, z uwzględnieniem zasady ochrony konsumenta przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi.