Pośredni zakaz reformationis in peius zgodnie z art. 443 k.p.k. uniemożliwia wydanie orzeczenia surowszego od uchylonego, gdy uchylenie nastąpiło z mocy środka zaskarżenia wniesionego wyłącznie na korzyść oskarżonego. Orzeczenie takie należy uchylić, gdy zwiększa ono realne dolegliwości na oskarżonego w stosunku do uchylonego rozstrzygnięcia.

Sąd przy rozpatrywaniu wniosku o skazanie bez przeprowadzania postępowania dowodowego powinien zapewnić, że wniosek ten uwzględnia wszystkie obligatoryjne środki karne przewidziane przez prawo materialne, a ich pominięcie stanowi rażące naruszenie prawa, uzasadniające uchylenie wyroku.

W sytuacji skazania za przestępstwa z art. 202 § 4a k.k., sędzia jest zobligowany do obligatoryjnego orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, zgodnie z art. 43a § 3 k.k., nawet jeśli orzeczenie wyroku następuje na podstawie art. 387 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy.

Wydanie wyroku nakazowego w postępowaniu o wykroczenia jest niedopuszczalne, jeśli okoliczności czynu i wina obwinionego budzą wątpliwości i wymagają wyjaśnienia w toku postępowania dowodowego, co wynika z naruszenia art. 93 § 2 k.p.s.w.

Przy orzekaniu zakazu zbliżania się do określonych osób należy stosować przepisy art. 41a § 1 k.k., jeżeli dotyczy to umyślnych przestępstw z użyciem przemocy, a nie art. 41a § 2 k.k., który jest zastrzeżony dla przestępstw przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności; czas trwania zakazu musi być określony w wyroku.

Kara łączna nie może być surowsza niż suma kar jednostkowych orzeczonych za poszczególne przestępstwa, zgodnie z art. 86 § 1 k.k., co stanowi normatywny limit dla orzekania kary łącznej.

Dla prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego kluczowe jest właściwe ustalenie stanu recydywy, co wymaga spełnienia warunków określonych w art. 64 § 1 k.k., w tym popełnienie nowego przestępstwa po odbyciu kary, a nie przed. Wadliwa kwalifikacja prawna może skutkować niezasadnym zaostrzeniem kary.