Wymiar kary musi być określony w orzeczeniu sądowym w sposób precyzyjny i zrozumiały, aby umożliwić jego prawidłowe wykonanie zgodnie z art. 34 § 1 k.k.; brak takiej precyzji stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

W przypadku zbiegu wykroczeń popełnionych jednocześnie, sąd ma obowiązek orzec jedną karę, stosując przepis przewidujący najsurowszą karę, zgodnie z art. 9 § 2 k.w.

Orzeczenie środka karnego w postaci zakazu zbliżania się lub kontaktowania się z pokrzywdzonym, bez określenia czasu jego trwania, stanowi rażące naruszenie art. 43§1 k.k., co obliguje sąd do określenia czasookresu obowiązywania tego środka.

Wartość przepadku równowartości korzyści majątkowej musi być określona w złotych, jako że polska waluta jest jedynym prawnym środkiem płatniczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Narzucenie obywatelom na podstawie rozporządzenia obowiązku zakrywania ust i nosa, bez odpowiedniego upoważnienia ustawowego, stanowi naruszenie konstytucyjnej zasady, że ograniczenie wolności może nastąpić tylko na podstawie ustawy. W związku z tym, przepisy takiego rozporządzenia nie mogą stanowić podstawy do przypisania odpowiedzialności za wykroczenie.

Określając karę łączną grzywny, stawka dzienna nie może przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio za poszczególne przestępstwa, a wysokość stawki dziennej musi być ustalona jednolicie, uwzględniając sytuację majątkową sprawcy, zgodnie z art. 33 § 3 k.k.

Orzeczenie kary ograniczenia wolności w formie pracy społecznej wobec żołnierza stanowi rażące naruszenie prawa materialnego, gdyż art. 323 § 1 k.k. wyłącza stosowanie tej formy kary wobec żołnierzy.

W przypadku gdy oskarżony cierpi na schorzenia psychiatryczne, neurologiczne lub odwykowe, obrona obligatoryjna powinna być zapewniona aż do czasu wydania przez sąd postanowienia o jej nieobowiązkowości, nawet jeśli biegli stwierdzą brak podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonego.

Art. 67 § 3 in principio k.k. przewiduje obligatoryjne orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za krzywdę lub nawiązki w przypadku warunkowego umorzenia postępowania, niezależnie od oświadczeń pokrzywdzonych o rezygnacji z dochodzenia roszczeń w toku tego postępowania.

W postępowaniu nakazowym wyrok dotyczący kary łącznej nie może przekraczać limitu 200 stawek dziennych, wynikającego z art. 502 § 1 k.p.k.; przekroczenie tego limitu stanowi rażące naruszenie prawa wpływające na treść wyroku.