Sprzeczność w zapisie wymiaru kary w orzeczeniu (między zapisem słownym a cyfrowym) stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, uniemożliwiającą wykonanie wyroku, co wymaga uchylenia takiego orzeczenia zgodnie z art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.

Dla wydania wyroku nakazowego konieczne jest, aby zebrany materiał dowodowy nie budził żadnych istotnych wątpliwości co do okoliczności czynu i winy oskarżonego; w przeciwnym razie należy przeprowadzić pełne postępowanie dowodowe na rozprawie głównej.

Zmiana kwalifikacji prawnej czynu z przestępstwa na wykroczenie w związku z nowelizacją prawa materialnego zwiększającą próg wartości szkody kwalifikującej czyn jako przestępstwo, obliguje sądy do stosowania korzystniejszego dla sprawcy prawa obowiązującego w chwili orzekania.

Wyrok łączny powinien być wydany z pełnym uwzględnieniem aktualnych okoliczności faktycznych oraz prawnych, a jego naruszenie prowadzi do jego uchylenia i konieczności ponownego rozpoznania sprawy.

Rażące naruszenie przez sąd drugiej instancji prawa do rzetelnego procesu w postaci niepełnego uzasadnienia wyroku reformatoryjnego uzasadnia jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w celu przeprowadzenia pełnej i zgodnej z prawem kontroli instancyjnej.

Nienależyta obsada sądu, z udziałem sędziów powołanych w trybie uznanym za niekonstytucyjny, skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.