Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego uniewinniający oskarżonego G.D., wskazując na rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, wyrażające się w błędnej ocenie dowodów i ustaleń faktycznych dotyczących stanu bezradności pokrzywdzonej Z.K., oraz przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy uznał, że Sąd Okręgowy nieprawidłowo interpretował art. 256 § 2 k.k. poprzez niezastosowanie właściwego testu dotyczącego celu rozpowszechniania, a nie propagowania. Sprawa wymaga ponownego rozpoznania.

Nieobecność obrońcy podczas procesu, mimo obowiązku obrony obligatoryjnej wynikającego z wątpliwości co do poczytalności oskarżonej, stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą wymagającą uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy.

Postępowanie nakazowe jest dopuszczalne jedynie w sytuacjach, gdy okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą żadnych wątpliwości. W przypadku wątpliwości co do poczytalności obwinionego lub jego zdolności do samodzielnej obrony, sąd powinien skierować sprawę na rozprawę, a nie stosować tryb nakazowy.

Uchybienia w ocenie dowodowej oraz niewłaściwe zastosowanie zasady in dubio pro reo przez Sąd Okręgowy skutkują koniecznością ponownego rozpoznania sprawy, celem usunięcia sprzeczności i zapewnienia obiektywnej oceny dowodów.