Obniżenie świadczeń emerytalnych dla byłych funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa jest dopuszczalne, pod warunkiem zachowania rozsądnych proporcji między celem a zastosowanym środkiem.

Dysfunkcje psychiczne, które nie wywoływały żadnych objawów utrudniających naukę lub wykonywanie pracy w okresie przed ukończeniem przez ubezpieczonego 18 roku życia, ewentualnie – do 25 roku życia - w przypadku kontynuowania edukacji, ale dopiero po upływie tego okresu stopniowo spowodowały całkowitą niezdolność do pracy, nie mogą być uznane za „naruszenie sprawności organizmu” w rozumieniu art. 4

Zasada ustawowej gwarancji obejmuje nabyte, niezrealizowane prawo do emerytury od momentu jego nabycia z mocy prawa, natomiast prawo do emerytury w określonej wysokości powstaje dopiero w momencie ustalenia tej wysokości w związku ze złożeniem przez osobę uprawnioną stosownego wniosku. Organ rentowy jest związany przepisami ustawy i nie może z ich pominięciem ustalić wysokości świadczenia.

Pouczenie udzielane przez organ rentowy nie powinno być kompleksowym uzasadnieniem decyzji, lecz skoncentrowanym na informowaniu o skutkach prawnych braku zastosowania się do norm prawnych, mających wpływ na prawo do świadczenia.

Ustalenie rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być uznane za nieważne, gdy jest dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego i prowadzi do nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników.

Sąd w postępowaniu cywilnym, w tym sąd ubezpieczeń społecznych, może i powinien dostrzegać wady decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego jako przedmiotu odwołania, a więc, gdy decyzja taka została wydana przez organ niepowołany lub w zakresie przedmiotu orzeczenia bez jakiejkolwiek podstawy w obowiązującym prawie materialnym,