W postępowaniu wykroczeniowym nie można wydać dwóch prawomocnych wyroków nakazowych dla tego samego czynu tej samej osoby; wydanie drugiego wyroku stanowi rażące naruszenie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w. i skutkuje uchyleniem oraz umorzeniem postępowania.

Umorzenie postępowania karnego z uwagi na śmierć oskarżonego w toku postępowania odwoławczego uzasadnia uchylenie nieprawomocnego wyroku sądu meriti, co koreluje z niemożnością kontynuacji postępowania (art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.).

Przepis art. 15c ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych, limitujący wysokość emerytury funkcjonariusza do pułapu przeciętnej emerytury z systemu powszechnego, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1-3 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji RP w sposób oczywisty i nie może być stosowany w przypadku funkcjonariusza, którego wysokość

Wydanie wyroku łącznego musi uwzględniać prawne skutki wykonanych kar pozbawienia wolności oraz decyzji o zarządzeniu ich wykonania, prowadząc do obowiązkowego łączenia wszystkich kwalifikujących się wyroków na jednej platformie orzeczniczej.

Wymierzenie kary łącznej ponadto najwyższej z kar jednostkowych stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k., uzasadniające uchylenie wyroku i ponowne rozpatrzenie przez sąd odwoławczy.

Sąd Najwyższy stwierdza, że pominięcie w sentencji wyroku stwierdzenia o winie i precyzyjnego opisu czynu obwinionego narusza art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k. w związku z art. 82 § 1 k.p.s.w., co stanowi rażące naruszenie wpływające na treść orzeczenia.