Krajowa Rada Sądownictwa, jako organ umocowany przez Konstytucję, ma wyłączne prawo do oceny kandydatów na sędziów. Wybór kandydatów na stanowiska sędziowskie, w tym ocena ich kwalifikacji i doświadczenia, jest poza zakresem kompetencji Sądu Najwyższego, który bada tylko legalność uchwał KRS, a nie zasadność ich rozstrzygnięcia.

Sąd Najwyższy nie posiada uprawnień do merytorycznej oceny uchwały wydanej przez Krajową Radę Sądownictwa w kontekście wyboru kandydatów na stanowiska sędziowskie. Jego rola ogranicza się do weryfikacji, czy proces wyboru był zgodny z przepisami prawa materialnego i procesowego, a kryteria oceny kandydatów były jasno określone, jednolite i stosowane obiektywnie.

Okres odbywania zasadniczej służby wojskowej jest traktowany jako okres zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień, włącznie z emerytalno-rentowymi, dla pracownika, który podjął pracę u pracodawcy po zakończeniu służby wojskowej, co uprawnia go do uwzględnienia tego okresu w wymaganym stażu pracy górniczej, umożliwiając nabycie prawa do emerytury górniczej bez względu na wiek.

W procesie wyboru kandydatów na stanowiska sędziowskie, Krajowa Rada Sądownictwa (KRS) jest organem umocowanym przez Konstytucję RP do rozpatrywania i oceny kandydatów. Sąd Najwyższy ogranicza swoją rolę do badania legalności uchwał KRS, bez merytorycznego oceniania kwalifikacji kandydatów. KRS jest zobowiązana do wszechstronnego rozważenia wszystkich dostępnych dokumentów i okoliczności przed podjęciem