Interwencja uboczna, wniesiona po stronie powoda dochodzącego wierzytelności dla siebie, nie przerywa biegu przedawnienia tej wierzytelności w stosunku do interwenienta ubocznego będącego wierzycielem. Jednakże stanowisko pozwanego zajęte w toku postępowania przed sądem, w którym pozwany wskazuje, iż określone roszczenie przysługuje nie powodowi, ale interwenientowi ubocznemu występującemu po stronie

Skarga kasacyjna nie może być oparta na zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., określającego kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów. W razie popełnienia przez sąd drugiej instancji uchybień w odniesieniu do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia polegających na pominięciu materiału dowodowego, który zgromadził sąd pierwszej instancji, skarżący mogą skutecznie je zakwestionować, zarzucając naruszenie

W sprawie przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku asesorskim Krajowa Rada Sądownictwa nie jest związana stanowiskiem Zespół członków KRS, ma jednak obowiązek wziąć to stanowisko pod uwagę w ramach wszechstronnego rozważenia sprawy. Jednakże odchodząc od rekomendacji Zespołu, powinna uzasadnić to w sposób nie budzący wątpliwości.

Uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji musi zawierać szczegółowe ustalenia faktyczne, a ich brak prowadzi do naruszenia prawa oskarżonego do obrony, rzutując na możliwość prawidłowej kontroli odwoławczej przez sąd drugiej instancji.

Istotą zasady ne bis in idem jest zakaz ponownego karania osoby za ten sam czyn, który już wcześniej został prawomocnie rozstrzygnięty przez sąd, co skutkuje koniecznością uchylenia takiego wyroku i umorzenia postępowania.