1. Samowolne opuszczenie przez pracownika miejsca pracy przed zakończeniem godzin pracy - bez usprawiedliwionej przyczyny i bez uzyskania zgody przełożonego - może być potraktowane (w konkretnych okolicznościach faktycznych danej sprawy) jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (ustalonego w zakładzie czasu pracy, regulaminu pracy oraz porządku - art. 100 § 2 pkt 1 i 2 k.p.), jeżeli

O zaliczeniu okresu pracy ubezpieczonego przed dniem 1 stycznia 1999 r. do pracy w szczególnych warunkach powinien decydować rodzaj wykonywanej pracy (w szczególności rodzaj czynności i warunki ich wykonywania), a nie nazwa zajmowanego przez niego stanowiska. W tym celu konieczne może okazać się badanie zakresu obowiązków faktycznie wykonywanych przez ubezpieczonego, niezależnie od nazwy stanowisk

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Pracą w szczególnych warunkach jest tylko praca w pełnym wymiarze czasu pracy

Osoba wymieniona w art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych jest uważana za pracownika w rozumieniu tej ustawy tylko wówczas, gdy łączy ją stosunek pracy z pracodawcą, z którym jedynie dodatkowo zawarła umowę cywilnoprawną lub na rzecz którego pracę w ramach takiej umowy wykonuje. W okresie przebywania przez pracownika szpitala na urlopie bezpłatnym stosunek