Podmiot delegujący zatrudnianych pracowników do pracy za granicą może być co do zasady uznany za pracodawcę zazwyczaj prowadzącego znaczną część działalności, inną niż działalność związana z samym zarządzaniem wewnętrznym na terytorium państwa członkowskiego, w którym ma swoją siedzibę, w rozumieniu przepisów rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (art. 12 ust. 1) oraz nr 987

W celu ustalenia, że przedsiębiorstwo prowadzi normalną działalność (w rozumieniu art. 12 ust. 1 rozporządzenia 883/2004), czy też znaczną część działalności innej niż zarządzanie wewnętrzne (według art. 14 ust. 2 rozporządzenia 987/2009), należy uwzględniać wszystkie kryteria charakteryzujące jego działalność oraz charakter przedsiębiorstwa delegującego. Wybór kryteriów powinien być dostosowany do

1. Samoistne schorzenie, chociażby wystąpiło nagle i w toku świadczenia pracy, nie może być uznane za wypadek przy pracy. 2. W świetle art. 3 ust. 1 ustawy wypadkowej, dla przypisania zdarzeniu znamion wypadku przy pracy istotne jest obiektywne istnienie związku przyczynowego pomiędzy rodzajem wykonywanej pracy i warunkami, w jakich jest ona świadczona, a gwałtownym pogorszeniem stanu zdrowia poszkodowanego

1. W przypadku rozliczeń między konkubentami, zasądzeniu z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia podlega kwota odpowiadająca aktualnemu stanowi wzbogacenia w dacie wyrokowania, przez stosowanie w drodze analogii art. 363 § 2 k.c., co najlepiej odpowiada istocie tej instytucji. Jedynie takie rozstrzygnięcie prowadzi do rzeczywistego przywrócenia naruszonej bez podstawy prawnej równowagi majątkowej, szczególnie

Przyjęcie, iż uprawnienie do odstąpienia od umowy, mimo zbycia rzeczy na rzecz kolejnego nabywcy, pozostaje przy kupującym nie oznacza, iż wykonanie tego prawa kształtującego będzie skuteczne. Strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co od niej uzyskała na mocy umowy; może żądać zwrotu nie tylko tego, co świadczyła, lecz również naprawienia szkody

Decyzja wykonawcza służy wyegzekwowaniu decyzji podstawowej. Jeżeli rozstrzygnięcie sporu międzyoperatorskiego na tle decyzji podstawowej sprowadza się do wydania decyzji wykonawczej, wprowadzającej do stosunku dostępowego treść obowiązków ukształtowanych w decyzji podstawowej, to uchylenie decyzji podstawowej (nakładającej obowiązek na jedną ze stron stosunku dostępowego) ma znaczenie dla bytu prawnego

Prokurator zajmuje samodzielną pozycję w postępowaniu cywilnym, a wytaczając powództwo, staje się stroną tego postępowania. Podobnie należy ocenić sytuację, gdy prokurator wnosi na podstawie art. 401 pkt 2 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania, w którym nie uczestniczył. Również w takim wypadku zajmuje on samodzielna pozycję strony postępowania. W konsekwencji termin określony w art. 407 § 1 k.p.c

Pogląd, co do konieczności ponownego przeprowadzenia konsultacji między stronami w przypadku jakiejkolwiek zmiany projektu rozstrzygnięcia Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej po przeprowadzeniu postępowania konsultacyjnego, nie znajduje oparcia w treści art. 15 Prawa telekomunikacyjnego.

Uchylenie wcześniejszej decyzji Prezesa Urzędu może rzutować na postępowanie sądowe z odwołania od późniejszej jego decyzji, jeżeli w decyzji tej organ regulacji ukształtował stosunki umowne między przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi w oparciu o obowiązki nałożone na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego we wcześniejszej (uchylonej) decyzji. Dlatego uchylenie decyzji podstawowej w postępowaniu z zakresu

Powiązanie przepisu art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 u.s.m. z art. 10 ust. 1 pkt 1 u.s.m. rozumieć należy w ten sposób, że roszczenie o przeniesienie odrębnej własności lokalu uzależnione jest od wcześniejszego spłacenia nieuiszczonych dotąd, a przypadających na ten lokal zobowiązań spółdzielni związanych z realizacją zadania inwestycyjnego, niepokrytych w całości przez wniesienie wkładu mieszkaniowego. Przepis

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. K 11/15 (OTK-A 2016, poz. 93) jest wyrokiem zakresowym, a nie wyrokiem interpretacyjnym, co oznacza, że może stanowić podstawę wznowienia postępowania (art. 4011 k.p.c.) w sprawie dotyczącej należności z tytułu podróży służbowych przysługujący kierowcom zatrudnionym w transporcie międzynarodowym, jeżeli zakwestionowane w nim przepisy stanowiły

Z art. 47964 § 1 i § 2 k.p.c. wynika, że sąd rozpoznaje odwołanie, czyli weryfikuje zasadność zarzutów sformułowanych w odwołaniu w odniesieniu do decyzji Prezesa UKE. Jeżeli podstawy, na których oparto odwołanie, nie zostaną uwzględnione przez sąd, wówczas odwołanie zostaje oddalone. Przepisy prawa odnoszące się do instytucji odwołania od decyzji Prezesa UKE nie różnicują między zarzutami procesowymi

Nie jest możliwe skrócenie terminu posiadania wymaganego do zasiedzenia służebności na podstawie art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy -Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321), o okres korzystania z urządzeń infrastruktury elektroenergetycznej przez przedsiębiorstwo państwowe w czasie, gdy nieruchomość, na której znajdowały się te urządzenia była przedmiotem własności państwowej.

Na postanowienie Sądu drugiej instancji w przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego na podstawie art. 3941 § 2 k.p.c.

Nie każda praca na stanowisku palacza jest pracą w szczególnych warunkach, ale tylko praca palacza nie zautomatyzowanego kotła parowego lub wodnego typu przemysłowego.

Dodatkowe czynności spedycyjne lub załadunkowe, które nie umniejszają pełnego wymiaru czasu pracy kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, nie wykluczają zatrudnienia w szczególnych warunkach z wykazu A, dział VIII, poz. 2 do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Uchybienie wymaganiom określonym w art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. może być ocenione jako mogące mieć wpływ na wynik sprawy tylko wyjątkowo, gdy braki w uzasadnieniu są tak znaczące, że uniemożliwiają kontrolę kasacyjną zaskarżonego orzeczenia.

Poprawienie wymienionych w art. 350 § 1 k.p.c. błędów, niedociągnięć czy oczywistych omyłek może polegać na sprostowaniu niewłaściwe użytych przez sąd wyrazów, błędów gramatycznych, nieprawidłowej pisowni, błędów arytmetycznych, nazwy orzeczenia itp. W doktrynie podnosi się, że omyłka powinna być oczywista, tzn. powinna wynikać w sposób niewątpliwy z sentencji lub uzasadnienia. Sprostowanie nie może