Pracownik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niebędący radcą prawnym, zatrudniony (wykonujący pracę) w oddziale Zakładu, może być pełnomocnikiem tego oddziału w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 87 § 2 zdanie pierwsze k.p.c.).

Sąd nie może inaczej kwalifikować przedmiotu zaskarżenia jak to określa profesjonalny pełnomocnik, a w szczególności nie może przyjmować, że wolą pełnomocnika było zaskarżenie innego orzeczenia niż wyraźnie wskazane w treści samego środka zaskarżenia.

1. Czym innym jest wykonywanie pracy za wynagrodzeniem i czym innym podróż służbowa, gdyż diety i inne świadczenia przysługujące z tytułu tej podróży nie stanowią wynagrodzenia za pracę lecz inne świadczenia związane z pracę. Instytucja podróży służbowej nie może być więc dowolnie aplikowana, a tym bardziej instrumentalnie, dla ukrywania wynagrodzenia za pracę, czasu pracy, czy dla zmniejszenia obciążeń

Cofnąć można wyłącznie środek zaskarżenia, który jest dopuszczalny. O niedopuszczalności kasacji w sprawie decyduje treść przepisu art. 529 k.p.k., zgodnie z którym wniesieniu i rozpoznaniu kasacji na korzyść oskarżonego nie stoi na przeszkodzie wykonanie kary, zatarcie skazania, akt łaski ani też okoliczność wyłączająca ściganie lub uzasadniająca zawieszenie postępowania. A contrario, wystąpienie

W zakresie terminowych operacji finansowych (art. 5 ust. 2 pkt 4 i 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, jedn. tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.), polegających na zawieraniu przez banki z kontrahentami terminowych umów opcyjnych, należy stosować zbliżony lub podobny przedkontraktowy standard informacyjny wynikający z postanowień dyrektywy nr 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego

1. Zarzut nieważności postępowania z powodu braku właściwego umocowania pełnomocnika przysługuje także stronie, która z jego zastępstwa w postępowaniu nie korzystała. 2. Uchybienie sądu drugiej instancji podlegające na nieuwzględnieniu nieważności postępowania przed sądem pierwszej instancji może być skuteczną podstawą skargi kasacyjnej tylko wówczas, gdy mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sformułowanie w sentencji rozstrzygnięcia o żądaniach stron nie może stwarzać wątpliwości co do treści wyroku i musi umożliwiać jego wykonanie (art. 325 k.p.c.).

Określone zachowanie może być uznane za dorozumiane oświadczenie woli tylko o tyle, o ile zamiar wywołania przez nie określonych skutków prawnych jest niewątpliwy.

Zawarcie umowy o przedłużenie użytkowania wieczystego na żądanie zgłoszone w terminie określonym w art. 236 § 2 k.c. może nastąpić także po upływie okresu, na jaki prawo to zostało ustanowione.