Orzeczenie sądu zagranicznego narusza podstawowe zasady porządku publicznego w Polsce dopiero wtedy, kiedy jego skutek jest nie do pogodzenia z samą istotą danej instytucji prawnej w naszym kraju, nie zaś jedynie z poszczególnymi przepisami regulującymi w tych państwach tę lub zmierzającą do podobnego celu, zbliżoną instytucję prawną. Tymczasem porównanie zasad postępowania „sauvegarde” wszczętego

Domniemanie zgodności prawa użytkowania wieczystego z rzeczywistym stanem prawnym może być obalone wyłącznie w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej wszczętym na podstawie art. 10 u.k.w.h. Wyrok wydany w sprawie wniesionej na podstawie art. 189 k.p.c., nie mogąc stanowić podstawy wpisu (wykreślenia) w księdze wieczystej, mógłby stanowić wyłącznie dowód w sprawie o uzgodnienie treści księgi

Orzeczenie sądu państwa członkowskiego o wszczęciu postępowania upadłościowego [upadłość transgraniczna] powinno być, po pierwsze, automatycznie uznane przez wszystkie państwa członkowskie, po drugie, orzeczenie, to powinno być uznane bez badania jego prawidłowości, i po trzecie, orzeczenie to wywołuje we wszystkich państwach członkowskich skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania

Przyjęcie jurysdykcji przez sąd państwa członkowskiego Unii Europejskiej (art. 3 ust. 1 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego Dz. U. UE L 00.160.1) ze względu na siedzibę grupy kapitałowej obejmującej spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, której ośrodkiem działalności jest Polska, nie uzasadnia zastosowania art. 26 rozporządzenia, gdy

Przesłankę wskazaną w punkcie 1 art. 369 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego, tj. stwierdzenie, że niewypłacalność była następstwem okoliczności wyjątkowych i niezależnych od upadłego, rozumie się wszystkie zdarzenia i stosunki, których powstania dłużnik w normalnym toku rzeczy nie mógł lub nie powinien był brać pod uwagę, a na powstanie których nie miał żadnego wpływu, jak również okoliczności

Użyty w art. 275 § 2 k.k. zwrot „przewozi za granicę dokument stwierdzający tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe”, oznacza wywóz takiego dokumentu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Nie jest prawidłowe zastosowanie zasady rocznej kumulacji zaległych świadczeń rentowych przy ustaleniu daty początkowej opóźnienia płatności renty. Renta uzupełniająca jest świadczeniem okresowym, płatnym według wyliczenia Sądu drugiej instancji miesięcznie, a zatem początek opóźnienia powinien być liczony od dat uchybienia terminowi płatności poszczególnych rat renty.

Od chwili wejścia w życie ustawy z 22 lica 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 155, poz. 1037) skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczeń innych niż wymienionych w art. 4241 k.p.c. jest niedopuszczalna. Dotyczy to także skarg wniesionych przed dniem wejścia w życie wymienionej ustawy.

Art. 442 § 3 k.p.k. stanowi, że zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Powyższe związanie dotyczy więc sądu pierwszej instancji, a nie sądu odwoławczego kolejny raz rozpoznającego środki zaskarżenia.

Rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych chroni nabywcę użytkowania wieczystego także w razie wadliwego wpisu w księdze wieczystej Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego jako właściciela nieruchomości.

Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż stwierdzenie przez sąd nadrzędny, że nie spełnia ustawowych wymogów dopuszczalności (art. 42 § 4 k.p.k.) wniosek o wyłączenie, którego żądanie obejmuje wszystkich sędziów sądu niższego rzędu, zobowiązuje ten sąd do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, co nie wyklucza ani możliwości jego rozstrzygnięcia w części spełniającej ustawowe wymogi - przez sąd, przed

Dla określenia właściwości sądu do wydania wyroku łącznego miarodajnie jest nie to, które z kar orzeczonych poszczególnymi wyrokami podlegają połączeniu, lecz to, wyroki których sądów badane są przez sąd przez pryzmat spełnienia warunków określonych w art. 85 k.k. i n. k.k.

Na orzeczenie w przedmiocie wyłączenia sędziego zażalenie nie przysługuje (arg. a contrario ex art. 459 § 1 i 2 k.p.k.), a więc także na orzeczenie sądu nadrzędnego pozostawiające bez rozpoznania - z powodu stwierdzonej niedopuszczalności prawnej - wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów sądu niższego rzędu (art. 42 § 4 k.p.k.).

„Zwolnienie z pracy z powodu inwalidztwa' w rozumieniu § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) to rozwiązanie stosunku pracy z członkiem personelu pokładowego z uwagi na niezdolność do pracy w takim charakterze, stwierdzoną orzeczeniem lekarza

Przesłanka (zarzut) rei iudicatae wymaga zarówno tożsamości stron, jak i tożsamości podstawy faktycznej i prawnej powództwa.

Akt własności zmieni, wydany przez uprawniony organ na podstawie ustawy z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250 ze zm.), nie jest „dokumentem, jak każdy inny dokument podlegającym ocenie w postępowaniu sądowym”, lecz decyzją administracyjną, a zatem władczym, jednostronnym oświadczeniem woli organu państwa, wydanym na podstawie powszechnie obowiązującego

Art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. nr 55, poz. 321 ze zm.) ma zastosowanie do posiadania w okresie poprzedzającym uchylenie art. 177 k.c. w odniesieniu do nieruchomości, która była własnością państwową, lecz od dnia 27 maja 1990 r. stała się z mocy prawa własnością jednostki samorządu terytorialnego.

Stwierdzenie nieważności decyzji o odmowie przyznania b. właścicielowi odpowiedniego prawa do gruntu na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy przywraca uprawnionym podmiotom możność ubiegania się o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego jako prawnego „surogatu” nieistniejących de lege lata praw majątkowych przewidzianych

Porównanie dawnego i nowego brzmienia art. 48 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w celu ustalenia kręgu podmiotów, do których ta regulacja ma zastosowanie, musi uwzględniać okoliczność, że analizowane roszczenia mają charakter materialnoprawny i jeśli powstały po stronie jakichś podmiotów na gruncie poprzedniego stanu prawnego, to wykładnia przepisów znowelizowanych, zmierzająca do ograniczenia

Odwołanie oświadczenia procesowego strony o cofnięciu pozwu i zrzeczeniu się roszczenia (art. 203 § 1 k.p.c.) z powołaniem się na błąd (art. 84, 86 i 88 k.c.) możliwe jest jedynie do chwili uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania przewidzianego w art. 203 § 4 k.p.c.

Przesłankę „działania w obronie społecznie uzasadnionego interesu”, uznawaną za podstawową okoliczność wyłączającą bezprawność naruszenia dóbr osobistych, należy rozpatrywać samodzielnie i odrębnie zarówno od wykazania prawdziwości stawianych w publikacji prasowej zarzutów, jak i od oceny rzetelności w przygotowaniu materiałów.

W sprawach o zniesienie współwłasności, podział majątku wspólnego i dział spadku o wartości przedmiotu zaskarżenia nie przesądza ani wartość przedmiotu działu, ani wartość udziału skarżącego, lecz zakres kwestionowanego rozstrzygnięcia. Wartość przedmiotu zaskarżenia z reguły nie może przekraczać wartości udziału należącego do uczestnika wnoszącego skargę kasacyjną, chyba że zaskarża on samą zasadę

Obowiązek zwrotu kosztów może wyjątkowo nie obciążać strony cofającej pozew lecz stronę przeciwną, jeśli wystąpienie z pozwem było niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, a ciężar dowodu wystąpienia tych okoliczności obciąża cofającego pozew.

O zaistnieniu sytuacji opisanej w art. 5 § 2 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy pomimo podjęcia starań, nie zgromadzono dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie istniejących w sprawie wątpliwości. Sąd okręgowy natomiast stwierdzając, że ma wątpliwości co do tego, czy urządzenie, za pomocą którego przeprowadzono badanie trzeźwości oskarżonego, było w pełni sprawne, nie podjął próby przeprowadzenia