1. Przepis art. 788 § 1 k.p.c. ma zastosowanie również w sytuacji, gdy uprawnienie objęte tytułem egzekucyjnym przeszło na inną osobę w drodze przelewu po wszczęciu postępowania egzekucyjnego. 2. Przepis art. 192 pkt 3 k.p.c. nie ma zastosowania w postępowaniu egzekucyjnym.

Roszczenie związku zawodowego o przekazanie należnych środków na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (art. 8 ust. 3 w związku z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) obejmuje żądanie utworzenia tego funduszu (art. 5 ust. 1 tej ustawy).

O ile (…) oczywiste jest, że wymóg dokładności określenia czynu przypisanego nie jest spełniony bez wskazania - szczególnie w odniesieniu do tego rodzaju przestępstw, które mogą być popełnione tak umyślnie, jak i nieumyślnej, zaś w wypadku tego pierwszego z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym - postaci tego zamiaru, to nie można wykluczyć i takiej sytuacji, że wymaganiu temu odpowiadać będzie zredagowanie

Immanentną cechą podstępu jest (…) wprowadzenie innej osoby w błąd lub wykorzystanie błędu. W świetle ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie nie jest zasadne przyjęcie, że pokrzywdzona pozostawała w błędzie co do jakiejkolwiek okoliczności mającej znaczenie dla jej postępowania. W czasie obcowania płciowego - jak przyjmują sądy - na skutek opilstwa, całkowicie była wyłączona była jej świadomość co

Prezesowi zarządu spółki akcyjnej zatrudnionemu na stanowisku dyrektora generalnego, który był wynagradzany wedle przepisów ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz.U. Nr 26, poz. 306 ze zm.), odwołanemu z tej funkcji ze skutkiem wypowiedzenia umowy o pracę, nie przysługuje dodatkowa odprawa pieniężna przewidziana w zakładowym porozumieniu prawa

Jednostronne, bezpodstawne zwolnienie pracownika z obowiązku wykonywania pracy w okresie trwającego stosunku pracy może być w każdym czasie odwołane przez pracodawcę przez wezwanie pracownika do podjęcia i świadczenia pracy.

Podjęcie się przez pracownika podróży w celu wykonania określonej pracy na podstawie porozumienia zawartego z pracodawcą nie jest podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 k.p., chyba że pracownik wykonuje na polecenie pracodawcy zadania służbowe.

(…) Pogląd sądu odwoławczego nie mógł zostać zaakceptowany, tym bardziej, że sąd ten, poza powołaniem się na tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 r., III KK 46/06, nie uzasadnił szerzej swego stanowiska, nie wskazał żadnych argumentów przemawiających jego zdaniem za tym, iż zakresy pojęciowe zwrotów „gwałt na osobie” i „przemoc” nie są tożsame.

1. Norma zawarta w zdaniu drugim art. 607s § 4 k.p.k. „Sąd związany jest wymiarem orzeczonej kary”, w związku z art. 607t § 2 k.p.k., w odniesieniu do skazanego obywatela polskiego, przekazanego uprzednio innemu państwu członkowskiemu Unii Europejskiej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania a następnie odesłanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania kary, wyłącza w stosunku

Artykuł 31 § 1 k.k.s. w poprzednim brzmieniu, nie przewiduje obligatoryjnego przepadku przedmiotów określonych w art. 29 pkt 2 k.k.s. Sąd dysponuje jedynie możliwością orzeczenia przepadku takich przedmiotów, jednakże tyko w wypadku ustalenia, że „właściciel lub inna osoba uprawniona na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach przewidywała albo mogła przewidzieć, że mogą

Skoro (…) zauważone przez skarżącego, nawet rażące naruszenie przepisów postępowania, mające niewątpliwie wpływ na treść wyroku możliwe jest do naprawienia w zwykłym trybie, przewidzianym w art. 420 § 1 k.p.k., to brak jest podstaw prawnych do stosowania instytucji, o której mowa w rozdziale 55 Kodeksu postępowania karnego. Istotą kasacji jest przecież sanowanie wadliwych, prawomocnych orzeczeń sądów

Z samego brzmienia przepisu art. 439 § 1 k.p.k. (in principio) wynika, że wskazuje się w nim enumeratywnie na uchybienia obciążające nie określoną czynność procesową lecz „zaskarżone orzeczenie”, a więc wydane przez sąd w obsadzie wymienionej w tym orzeczeniu. Nie należy do jego składu, co oczywiste, sąd wezwany (art. 396 § 1 i 2 k.p.k.), a więc dokonujący na zlecenie sądu orzekającego określonych

Pełnomocnik z urzędu poinformował Sąd w trybie art. 84 § 3 k.p.k., że nie znalazł podstaw do wniesienia kasacji oraz iż o zajętym stanowisku poinformował oskarżycielkę posiłkową. Jednakże ta okoliczność nie zwalniała Sądu od obowiązku działania z urzędu, albowiem zgodnie z art. 16 § 2 k.p.k. to na organie procesowym spoczywa obowiązek pouczenia uczestników postępowania o przysługujących im uprawnieniach

Jeżeli po wydaniu prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego, wymienionego w art. 94 § 1 k.k., ale przed umieszczeniem sprawcy w zakładzie psychiatrycznym, ujawnią się okoliczności, które będą wykazywały to, że jego stan zdrowia uległ poprawie i nie zachodzi już wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez niego czynu zabronionego o znacznej społecznej

Artykuł 129 w zw. z art. 136 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.) stanowi samodzielną podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej związanej z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania.

Na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt. 3 k.k.) podlega zaliczeniu, na podstawie art. 63 § 2 k.k., także okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, stosowanego na podstawie art. 137 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 135 ust. 1 pkt. 1 lit. a i pkt. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,

I. Do łącznego okresu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności, określonego w treści art. 151 §3 k.k.w., stwarzającego możliwość ubiegania się o warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w., okres pomiędzy datą zakończenia wcześniej udzielonego odroczenia a datą kolejnego postanowienia o odroczeniu, wlicza się tylko wówczas, gdy wniosek o kolejne odroczenie

Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,

Upośledzenie umysłowe strony nie jest „przyczyną od strony niezależną”, w rozumieniu art. 126 § 1 k.p.k., która uzasadniałaby, sama przez się, przywrócenie niedotrzymanego terminu zawitego, od zachowania którego ustawa uzależnia skuteczność określonej czynności procesowej. Może natomiast stanowić taką przyczynę niewystarczające, w tym niedostosowane do poziomu intelektualnego strony, pouczenie jej

Ubezwłasnowolnienie samo w sobie nie oznacza niepoczytalności sprawcy czynu zabronionego, będącego ubezwłasnowolnionym. Samo ujawnienie się w toku dochodzenia wątpliwości odnośnie poczytalności podejrzanego nie eliminuje jeszcze możliwości prowadzenia postępowania przygotowawczego, w sprawach wskazanych art. 325b § 1 k.p.k., w tej właśnie formie. Wymaga ono jedynie powołania biegłych psychiatrów i

1. Przy wielości i różnorodności poszczególnych czynów stanowiących przedmiot rozpoznania oraz jednoczesnej obszerności i zawiłości sprawy, biorąc pod uwagę względy natury praktycznej, można wyjątkowo rozpoznawać poszczególne części tej samej w istocie sprawy w różnych procesach. Nie można jednak, wobec treści art. 41 § 1 k.p.k., akceptować praktyki rozpoznawania tak podzielonych części sprawy, przez

Zmiana umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji następuje w drodze umowy zawartej przez wspólników.

Roszczenie pracownika o zaległe wynagrodzenie za pracę może być częściowo - stosownie do okoliczności - uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 8 k.p.), jeżeli strony pozostawały we wspólności konkubenckiej a będący pracodawcą konkubent pokrywał koszty wspólnego pożycia a także wydatki osobiste pracownika.