Nieruchomości znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy i mające potencjalny związek z działalnością gospodarczą należy traktować jako obiekty związane z tą działalnością, co uzasadnia zastosowanie najwyższej stawki podatku od nieruchomości.

Zestawienie norm prawnych zawartych w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm.) oraz w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) tej ustawy i ich łączna wykładnia prowadzą do wniosku, że wolą ustawodawcy było ograniczenie zjawiska kumulowania przez przedsiębiorców (inne podmioty prowadzące działalności gospodarczą), nieruchomości niewykorzystywanych

Zwolnienie z opodatkowania dochodów funduszu emerytalnego zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 11a updop obejmuje także zagraniczne fundusze działające w szerszym niż krajowy zakresie, o ile są porównywalne z krajowymi instytucjami zwolnionymi z podatku.

W razie istnienia powiązań między podmiotami i ryzyka zaniżenia dochodów, organ podatkowy może zastosować metody oszacowania dochodów zgodnie z art. 11 updop, co nie narusza przepisów ppsa i uzasadnia wydanie decyzji wymiarowej.

Wykorzystywanie nieruchomości przez przedsiębiorcę do działalności gospodarczej determinuje jej związek z działalnością gospodarczą, uzasadniając zastosowanie najwyższej stawki podatku od nieruchomości, chyba że istnieją trwałe przeszkody techniczne uniemożliwiające takie wykorzystanie.

Złożenie wniosku o zawieszenie kontroli podatkowej, które dotyczy kwestii proceduralnych i odnosi się do prowadzonej kontroli, nie stanowi podstawy do odmowy zawieszenia lub wszczęcia odrębnego postępowania, jeżeli brak jest wpływu postępowania na wynik kontroli.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na brak naruszenia przepisów prawa procesowego, dotyczących zasady prawdy obiektywnej i swobodnej oceny dowodów, w kontekście wyceny nieruchomości.

Decyzja organu stwierdzająca nieważność wcześniejszej decyzji wygaśnięcia, mimo że nieostateczna, wiąże organ w zakresie skutków prawnych do czasu jej formalnego wzruszenia, co uzasadnia uchylenie sprzecznej decyzji podatkowej.

Decyzja wykazująca rażące naruszenie normy prawnej, innoscydentne w kontekście art. 258 o.p., nie może pozostawać w obrocie prawnym i powinna być stwierdzona jako nieważna. Prawodawstwo nie przewiduje elastyczności w ocenie skutków społecznych i gospodarczych dla stwierdzenia rażącego naruszenia prawa.

Za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), może być uznane naruszenie art. 258 tej ustawy, w sytuacji, gdy organ podatkowy wygasza na jego podstawie wadliwą decyzję ustalającą wymiar zobowiązania podatkowego, mimo niewystąpienia żadnej z przesłanek wskazanych w tym przepisie.

Opodatkowanie nieruchomości jako związanych z działalnością gospodarczą jest zasadne na mocy art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., gdy budynki są własnością przedsiębiorcy, a zwykłe posiadanie ich wiąże się z możliwością ich wykorzystania w działalności.

Faktura, która nie odzwierciedla rzeczywiście przeprowadzonej transakcji gospodarczej, nie stanowi prawidłowego dowodu poniesienia kosztu podatkowego i nie może być podstawą ustalenia dochodu ani zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Transakcje mające charakter całkowicie sztucznej konstrukcji, oderwane od rzeczywistości gospodarczej i stworzone wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej, stanowią nadużycie prawa, a podatnikowi nie przysługuje w takim przypadku prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zarzut naruszenia zasady praworządności, o której mowa w art. 120 Ordynacji podatkowej, musi być powiązany z naruszeniem konkretnych przepisów proceduralnych regulujących postępowanie dowodowe, gdyż tylko wtedy może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej.

Uczestnictwo w "karuzeli podatkowej" oraz świadomość uczestnictwa w procederze oszukańczym wyklucza prawo do odliczenia VAT, nawet w przypadku działania w dobrej wierze, jeśli celem transakcji było uzyskanie nienależnej korzyści podatkowej.

Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość podatku w formie karty podatkowej z powodu uchybienia obowiązkowi informacyjnemu jest uzasadnione i nie narusza prawa, nawet przy argumentacji dotyczącej przedawnienia.

NSA stwierdza, że instrumentality postępowania skarnego nie stwierdzono. Ponowne procedowanie uwzględnia zgodność działań z orzecznictwem dot. zawieszeń przedawnienia.

Skarga kasacyjna niezasadna; brak przewlekłości w działaniach kontrolnych organu podatkowego uzasadniony skomplikowaną i złożoną naturą sprawy.

Czynność prawna związana z otrzymaniem odszkodowania za zniszczone składniki majątku i utracone zyski w SSE, jeżeli pożar miał miejsce na terenie strefy i odnosił się do działalności objętej zezwoleniem, kwalifikuje się do przychodów z działalności strefowej zwolnionych od podatku dochodowego od osób prawnych.

Organy podatkowe nie dopuściły się przewlekłości w prowadzeniu kontroli podatkowej, a przyczyny przedłużania czasu trwania wynikały z konieczności dogłębnej i kompleksowej analizy złożonego materiału dowodowego oraz istotności podejmowanych czynności.

Budynki znajdujące się na gruncie przedsiębiorcy mogą być traktowane jako związane z działalnością gospodarczą, niezależnie od ich aktualnego stanu technicznego i faktycznego wykorzystania, jeśli stanowią składnik majątkowy przedsiębiorstwa, co przesądza o opodatkowaniu ich najwyższą stawką podatkową od nieruchomości.

Niedopełnienie przez podatnika obowiązku informacyjnego o zmianach mających wpływ na wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej skutkuje wygaśnięciem decyzji o opodatkowaniu tą formą i nakłada obowiązek zapłaty podatku na zasadach ogólnych.