Przepis art. 68 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ zobowiązuje bowiem jedynie organ nadzoru budowlanego do przesłania decyzji wydanej na podstawie pkt 1 tego artykułu organowi właściwemu do zapewnienia lokali zamiennych, a więc w istocie do dokonania czynności technicznej, polegającej na "przesłaniu" decyzji. Organ nadzoru budowlanego nie ponosi natomiast

Jakkolwiek decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wiąże organ wydający pozwolenie na budowę, to jednak tylko w takim zakresie jaki wynika z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./.

Państwowy Urząd Nadzoru Ubezpieczeń nie może nadawać zaleceniom formy decyzji administracyjnej, ponieważ nie ma do tego podstaw. Organy mogą wydawać decyzje jedynie w przypadku wyraźnego umocowania zawartego w ustawie.

Analiza przepisu art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ prowadzi do wniosku, że przesłankami warunkującymi przyznanie przez Prezesa ZUS świadczenia w drodze wyjątku są: 1/ niespełnienie warunków dających prawo do emerytury lub renty musi być spowodowane szczególnymi okolicznościami, 2/ ubiegający się

W przeciwieństwie do osoby fizycznej, dla której pismo można pozostawić u sąsiada /art. 149 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, możliwości takiej nie ma w odniesieniu do osoby prawnej. Dlatego też pokwitowanie odbioru decyzji przez inny podmiot prawny, mający siedzibę w tym samym budynku, nie stanowi skutecznego doręczenia.

Przepisy rozdziału 5 działu IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ określają w sposób szczegółowy tryb doręczenia pism w postępowaniu podatkowym. Jednym z wymogów prawidłowego doręczenia pisma jest potwierdzenie własnoręcznym podpisem tego faktu przez odbierającego pismo /art. 152 par. 1 Ordynacji podatkowej/.

Prawa strony w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym ma organizacja społeczna wpisana do odpowiedniego rejestru urzędowego.

Organem właściwym do rozpoznania odwołania jest organ wyższego stopnia nad organem rozpoznającym sprawę w I instancji, czyli w konkretnej sprawie Izba Skarbowa /art. 220 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Przy pomocy odwołania sprawa podatkowa jest przenoszona w obręb kompetencji organu wyższego stopnia. Na tym polega zasada dewolutywności

Organ podatkowy nie może odmówić przyjęcia dowodu przedstawionego przez stronę. Odmowa jego przyjęcia przez organ I instancji, a następnie dopuszczenie i ocena jego skutków w postępowaniu odwoławczym jest naruszeniem zasady instancyjności.

Decyzja w przedmiocie wydania pozwolenia na broń nie jest decyzją o charakterze uznaniowym /jak to niejednokrotnie błędnie wywodzą organy policyjne/ lecz jest tzw. decyzją związaną.

1. Negatywną przesłanką otrzymania uprawnień kombatanckich nie jest orzekanie w sprawach karnych lecz /tak verba legis/ zatrudnienie, pełnienie służby lub funkcji w jednostkach organizacyjnych lub na stanowiskach związanych ze stosowaniem represji wobec osób podejrzanych lub skazanych za działalność podjętą na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej w sądownictwie powszechnym.

1. Sytuacja osoby, która ubiega się o kolejne przedłużenie jurydyczne jest pozornie jednakowa, jak sytuacja osoby ubiegającej się o takie zezwolenie po raz pierwszy. Wynika to z odesłania zawartego w obu ustępach art. 22 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./ do przesłanek zawartych w art. 17 /przesłanki pozytywne/ i art. 13 /przesłanki negatywne/ tej ustawy

Sam fakt służby wojskowej z poboru w Wojsku Polskim po dniu 10 05 1945 r. a przed 30 czerwca 1947 r. skutkuje zachowaniem uprawnień kombatanckich, uzyskanych wyłącznie z tytułu działalności w latach 1944-1956 w charakterze uczestnika walk o ustanowienie i utrwalenie władzy ludowej.

Warunkiem skuteczności czynności procesowej w zakresie wniesienia odwołania od decyzji administracyjnej jest zachowanie ustawowego terminu do jej dokonania.

1. Zeznanie podatkowe podatnika stanowi oświadczenie o wysokości osiągniętego dochodu /art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ oraz o kosztach jego uzyskania /art. 22 tej ustawy/. Jest ono wiążące do czasu kiedy organ podatkowy nie określi podatku w innej wysokości /art. 45 ust. 6/. 2. Z chwilą wejścia w życie ustawy

W oparciu o przeprowadzone badania lekarskie poborowego, w wyniku których stwierdzono niewielkie zniekształcenie trzonu kręgu L-1 bez upośledzenia ruchomości kręgosłupa i bez objawów korzeniowych, a więc upośledzające sprawność ustroju najwyżej nieznacznie orzekające organy obu instancji doszły do przekonania, że w świetle przepisów rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992 r.

Nadanie i nabicie numerów identyfikacyjnych pojazdu nie wymaga wydania decyzji administracyjnej.

W razie stwierdzenia, że organ, którego działania lub bezczynności dotyczy orzeczenie sądu, nie wykonał w całości lub w części tego orzeczenia Sąd może orzec o wymierzeniu temu organowi grzywny do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego o ukaraniu grzywną podlega wykonaniu w drodze egzekucji sądowej

Skoro obowiązkiem organu wydającego decyzję określającą wysokość zaległości podatkowej /art. 21 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ jest naliczenie odsetek na dzień wydania decyzji, które to rozstrzygnięcie stanowi integralną część decyzji wymiarowej /art. 53 par. 4 cyt. ustawy/ wydający taką decyzję inspektor nie może nie wykonać powyższego

Obywatel niebędący stroną postępowania administracyjnego nie ma prawa żądania udostępnienia mu akt /dokumentów/ posiadanych przez organ administracyjny i dlatego skarga za bezczynność organu nie jest w tym zakresie dopuszczalna.

Art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ nie pozwala odroczyć służby na czas dłuższy niż dwanaście miesięcy. Komisja Poborowa nie mogła zatem orzec odroczenia na czas nieokreślony. Gdyby to uczyniła, naruszyłaby prawo.

Szczególne zasady określania zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwość i tryb postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach zostały unormowane w rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 grudnia 1992 r. /Dz.U. nr 57 poz. 278 ze zm./, wydanym na podstawie art. 26 ust. 4 i art. 70 ust. 1 w zw. z art. 29 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony

Art. 26 ust. 1 i 4 w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej - Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ wynika, że określanie fizycznej i psychicznej zdolności poborowych do czynnej służby wojskowej należy do powiatowych i wojewódzkich /jako organów odwoławczych/ komisji lekarskich. Dlatego też wyłącznie orzeczenia komisji lekarskich, jako

Stosownie do art. 130 par. 1 Kpa przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja nie ulega wykonaniu, natomiast zgodnie z par. 2 tego artykułu wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie decyzji.