Przychód z dzierżawy znaków towarowych, przeniesionych do majątku prywatnego i klasyfikowany jako przychód z najmu, może być opodatkowany ryczałtem, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. NSA potwierdza możliwość opodatkowania takich przychodów zgodnie z przepisami o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Krajowy organ podatkowy nie może powoływać się na dwuletni termin z art. 89a ust. 2 pkt 5 u.p.t.u., jeśli bariera w skorzystaniu z ulgi na złe długi wynika z krajowych przepisów niezgodnych z dyrektywą 112. Sąd ma obowiązek pominąć takie ograniczenia prawa krajowego, by umożliwić realizację praw wynikających z dyrektywy.

Podatnik nie może odliczyć podatku naliczonego z faktur dotyczących pozornych transakcji handlowych, które stanowią element oszustwa podatkowego. Brak należytej staranności prowadzi do utraty prawa stosowania preferencyjnej stawki VAT w transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

Dobrowolna wpłata zaległości z tytułu niezapłaconych zaliczek na podatek po zakończeniu roku podatkowego uzasadnia stosowanie obniżonej stawki odsetek za zwłokę, zgodnie z art. 56a § 1 O.p., nawet bez prawnie skutecznej korekty deklaracji.

Postępowanie w zakresie stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej nie jest przedłużeniem postępowania podatkowego, a skarga kasacyjna nie może służyć naprawie błędów dowodowych z postępowania rozpoznawczego.

W przypadku sprzeczności przepisów krajowych z dyrektywą 112 TSUE, sąd krajowy zobowiązany jest do pominięcia warunku przewidzianego w art. 89a ust. 2 pkt 5 u.p.t.u., dotyczącym dwuletniego terminu na korektę podatku należnego, by umożliwić realizację prawa do ulgi na złe długi.

Sama okoliczność, że kontrahenci transakcji pozostają w związku małżeńskim, nie może stanowić podstawy do kwestionowania prawa do odliczenia podatku naliczonego; decydujące znaczenie ma to, czy świadczenie dokumentowane fakturą rzeczywiście zostało wykonane.