Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zmiana zaświadczenia ostatecznego na podstawie art. 155 k.p.a. może być dokonana tylko zgodnie z przepisami, w ramach których je wydano, a interes społeczny i słuszny interes strony nie uzasadniają zmiany decyzji ostatecznej w kontekście mienia zabużańskiego.

Zaniechanie przez organ przekazania wniosku o środowiskowe informacje do właściwego podmiotu narusza przepisy o dostępie do informacji o środowisku. Organ powinien ustalić właściwość innego podmiotu lub wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Farma fotowoltaiczna jest instalacją odnawialnego źródła energii, dla której art. 61 ust. 3 u.p.z.p. znosi wymóg stosowania zasady dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając tę kwalifikację.

Rada Gminy, określając w regulaminie częstotliwość wywozu nieczystości ciekłych, może kierować się lokalnymi uwarunkowaniami, z zastrzeżeniem obowiązku nieprzekroczenia ustawowych delegacji normatywnych poprzez brzmienie przepisów nieprecyzyjne i nieodpowiadające konkretnej regule postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zgodność lokalizacji przedsięwzięcia z planem miejscowym jest podstawowym kryterium oceny przy wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i negatywny wynik tej oceny skutkuje odmową wydania decyzji.

Wobec zgromadzonych dowodów, M.P., jako posiadacz odpadów, ponosi odpowiedzialność za nielegalne przemieszczenie odpadów do Litwy bez stosownych zgłoszeń i zezwoleń, zgodnie z art. 24 i 25 rozporządzenia 1013/2006. Skarga kasacyjna oddalona.

Działalność produkcyjna polegająca na przetwarzaniu odpadów tworzyw sztucznych w związku z produkcją folii, jako element działalności przemysłowej, może być prowadzona na terenach przemysłowo-usługowych, jeżeli nie jest to wyłącznym przeznaczeniem terenu zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za konieczne uchylenie wyroku WSA oraz decyzji organów administracyjnych z powodu niespełnienia przesłanek ustawowych, co do oceny związku rezygnacji z zatrudnienia z niezbędnością opieki nad osobą niepełnosprawną, spełniającą kryteria świadczenia pielęgnacyjnego.

Brak wykazania przez Polskie Koleje Państwowe S.A. posiadania gruntu Skarbu Państwa na dzień 5 grudnia 1990 r. wyklucza stwierdzenie nabycia użytkowania wieczystego z mocy prawa na podstawie art. 34 ustawy o komercjalizacji PKP.

Na podstawie art. 29 ust. 3 Prawa wodnego właściwy organ może nakazać właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub instalację urządzeń, zapobiegających szkodom, wyłącznie jeżeli zmiany stanu wody spowodowane przez właściciela szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie.

Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r., osoba posiadająca prawo do renty nie ma prawa do świadczenia pielęgnacyjnego bez zawieszenia wdrażania prawa do renty. Realizacja prawa do renty przez jego wypłatę eliminuje możliwość otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego.

Oddalona skarga kasacyjna potwierdza zgodność z prawem rozporządzenia Wojewody Lubuskiego, ustanawiającego zakazy i ograniczenia w strefie ochrony komunalnego ujęcia wód, działając na rzecz ochrony środowiska i zdrowia publicznego.

NSA uchyla zaskarżony wyrok i nakazuje ponowne rozpoznanie, podkreślając konieczność prawidłowego ustalenia, czy dane postępowanie było wszczęte oraz jak powinno być procedowane przy ocenie skutków nieuzupełnienia formalnych braków wniosku.

Bezczynność organu administracji publicznej w wykonywaniu swoich obowiązków, która nie jest usprawiedliwiona szczególnie skomplikowanym charakterem sprawy, stanowi zarzut uzasadniający skargę na bezczynność, nawet jeśli nie kwalifikuje się jako rażące naruszenie prawa.

Oddalenie skargi kasacyjnej w przedmiocie zobowiązania do powrotu na skutek bezzasadności zarzutów, podkreślając wiążącą moc prawomocnych decyzji w zakresie ochrony międzynarodowej oraz zasadność decyzji Szefa UDSC co do zobowiązania do powrotu.