Na gruncie art. 234 o.p. wydanie przez organ podatkowy drugiej instancji rozstrzygnięcia, które opiera się na mniej korzystnej ocenie konkretnych elementów stanu faktycznego niż ocena sformułowana przez organ pierwszej instancji, nie stanowi naruszenia zakazu reformationis in peius wówczas, gdy rozstrzygnięcie drugoinstancyjne, traktowane jako całość, nakłada na podatnika obowiązki w mniejszym zakresie A. mogły być ocenione - już tylko z tego powodu - jako niewiarygodne. Świadek M. C., natomiast tylko ogólnie stwierdził, że R. K. angażować w ich wykonanie znaczne siły, środki oraz czas przeznaczony na zarobkowanie. Należy zauważyć, że J. powodu, że organy doszły do odmiennej oceny dowodów od tej, jakiej strona skarżąca by oczekiwała.

z art. 140 w związku z art. 107 § 1 k.p.a. U. z 2005 r. Kontrolujący przeprowadzili rozmowę z dozorcą oraz z K.