Orzeczenia
Nowela z dnia 25 października 1991 r. do ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 113 poz. 491/, która weszła w życie 9 grudnia 1991 r., wprowadziła dwuetapowość postępowania zarówno dla orzekania o konieczności sprawowania przez żołnierza bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny, jak i przyznania mu statusu jedynego żywiciela
Nie stanowi przeszkody do wydania zezwolenia na zamianę lokalu mieszkalnego brak zgody właściciela domu, jeżeli lokal będący przedmiotem zamiany pozostaje w dyspozycji organu samorządu terytorialnego.
Uchwała rady gminy określająca obowiązek podatkowy, pobór opłaty targowej w drodze inkasa i wysokość wynagrodzenia za inkaso - znajduje oparcie w przepisach art. 19 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. /Dz.U. nr 9 poz. 31/ oraz art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.
Ustalenie przez organ zarządzający ruchem na drogach publicznych /par. 3 pkt 5 zarządzenia Ministra Komunikacji i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 października 1987 r. - M.P. nr 31 poz. 240/ ograniczeń w korzystaniu z drogi /ulicy/ nie jest decyzją administracyjną /rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego/ lecz ustanowieniem powszechnie obowiązującej
Ustawa z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./ nie dopuszcza możliwości ustalania przez rady gmin opłat za składowanie odpadów ponad opłaty, które określają wojewodowie na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1990 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 42 poz. 245/.
Załatwienie spraw administracyjnych w oparciu o określone w prawie materialnym kryteria przedmiotowe, z pominięciem gwarantowanych ustawowo praw podmiotowych strony, do której kierowane są jednostronne rozstrzygnięcia /decyzje administracyjne/, koliduje z podstawowymi zasadami prawa i postępowania administracyjnego wyrażonymi w art. 7 i art. 10 par. 1 Kpa.
1. O dopuszczalności cofnięcia skargi orzeka sąd administracyjny /art. 211 Kpa w związku z art. 393 par. 2 Kpc/. 2. Po wydaniu decyzji ostatecznej organ administracji nie prowadzi już postępowania wyjaśniająco-dowodowego nawet wówczas, gdy zamierza w trybie art. 200 par. 2 Kpa zmienić lub uchylić decyzję.
Przepisy regulujące gospodarkę finansową gmin oraz przepisy ustaw Prawo bankowe, Prawo budżetowe i o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych nie zakazują radom gmin udzielania pożyczek przedsiębiorstwom komunalnym.
Podstawowym warunkiem prawidłowości zachowania trybu określonego w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, dotyczącego bezskuteczności wezwania do usunięcia naruszenia przed wniesieniem skargi na uchwałę organu gminy do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest skierowanie tego wezwania do tego samego organu, który je podjął.
Przy rozpoznawaniu sprawy w zakresie stosowania art. 66 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12 ze zm./ nie można pominąć skutków zastosowania przez właściwe organy art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.
Uchwała rady gminy upoważniająca zarząd gminy do ustalenia stawek czynszowych w wypadku wyłączenia przetargu jest uchwałą w sprawie z zakresu administracji publicznej.
Nie można kwestionować zobowiązania podatkowego zrealizowanego zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ w drodze skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję ustalającą odsetki za zwłokę.
Z przepisów ustawy z dnia 24 października 1986 r. o zakładowych funduszach socjalnym i mieszkaniowym /t.j. Dz.U. 1990 nr 58 poz. 343/ nie wynika zakaz udzielania zapomóg wszystkim członkom załogi lub ich większości w jednostkowej lub zbliżonej wysokości. Nie przewiduje ona również sankcji za niezgodne z jej celem dysponowanie funduszem socjalnym i dlatego niedopuszczalne jest w drodze rozszerzającej
Przepisy art. 59 ust. 1 i 7 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12 ze zm./ nie stwarzają ograniczeń w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych użytkowników wieczystych z tytułu trwałego uszkodzenia gruntu rolnego lub leśnego na skutek robót górniczych.
Urządzeniem zapewniającym trwałe zaopatrzenie trudności w wodę, o jakim mowa w art. 64 ust. 1 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12 ze zm./, jest między innymi podłączenie danej nieruchomości do sieci wodociągowej. Jeśli podłączenie takie zostało już wykonane, poszkodowanemu nie przysługuje roszczenie w związku z ponoszeniem opłaty za wodę.
Zagadnienie kredytowania przez banki kosztów dodatkowego zabezpieczenia wznoszonych budynków przed szkodami górniczymi nie ma wpływu na obowiązek zakładu górniczego zwrotu kosztów tego zabezpieczenia, wynikający z art. 50 ust. 3 pkt 1 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12 ze zm./.
Życie i zdrowie człowieka mogą być zagrożone - w rozumieniu art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1919 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie tylko działaniami bezpośrednimi, ale również pośrednio, przez stworzenie realnego niebezpieczeństwa katastrof i wypadków bądź narażenie poszczególnego człowieka na uszkodzenie ciała, trwałe kalectwo lub śmierć.
Okoliczność, że organ wydający pozwolenie na budowę domu na terenie obszaru górniczego nie wykonał obowiązku uzgodnienia tego pozwolenia z Okręgowym Urzędem Górniczym /art. 37 ust. 1 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze - Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/, wskutek czego pozwolenie na budowę nie zawiera żadnych warunków co do zabezpieczenia budynku przed szkodą górniczą, nie zwalnia przedsiębiorstwa
Przedmiotem skargi do sądu administracyjnego może być rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność uchwały organu gminy, a nie zaniechanie - obojętnie, w jakiej formie wyrażone - wydania przez organ nadzoru takiego rozstrzygnięcia, przy czym legitymacja do wniesienia skargi przysługuje wyłącznie gminie lub związkowi komunalnemu /art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym
Roszczenia związane z kosztami rozbiórki obiektów zniszczonych na skutek eksploatacji górniczej nie są objęte przepisem art. 59 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /TJ. Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/. Do rozpoznania roszczeń związanych z tymi kosztami nie są właściwe Komisje do spraw Szkód Górniczych lecz sądy powszechne w postępowaniu cywilnym.