Orzeczenia
Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 1991 r. w sprawie podatku obrotowego od osób fizycznych oraz nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, ulg, zwolnień i trybu płatności tego podatku /Dz.U. nr 38 poz. 165 ze zm./ nie dają podstawy do opodatkowania podatkiem obrotowym usług ochrony
1. Do postępowania wszczętego przed wejściem w życie nowej regulacji prawnej stosuje się do czasu zakończenia tego postępowania przepisy dotychczasowe, chyba, że przepisy nowej ustawy stanowią inaczej. 2. Odwołanie dyrektora szkoły do którego ma zastosowanie art. 108 ust. 2 /bądź ust. 3 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 28 lutego 1992 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty - Dz.U. nr 26 poz. 113/ ustawy
1. Przedmiotem referendum może być "każda sprawa ważna dla gminy" /art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm. i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 11 października 1991 r. o referendum gminnym - Dz.U. nr 110 poz. 473/ ale mieszcząca się w zakresie zadań i kompetencji gminy, która nadaje się do "rozstrzygnięcia" w drodze referendum. 2. Związanie rady
Jeżeli podmiot gospodarczy powstał w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego, to do odpowiedzialności tego podmiotu za zaległości podatkowe przekształconego przedsiębiorstwa niezbędna jest decyzja administracyjna wydana w trybie przewidzianym w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.
1. Jeżeli podczas wznowionego postępowania okaże się, że poprzednio wydana decyzja była wadliwa materialnie, a nie tylko formalnie /przez wadę procesową powodującą wznowienie/, to organ prowadzący postępowanie wznowione nie może zastosować trybu z art. 146 par. 2 Kpa. 2. Zwrotu "decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej" nie można interpretować niezgodnie z zasadą legalności, czyli
1. Nieużytki nie zostały wyłączone z opodatkowania podatkiem od nieruchomości. 2. Stosownie do art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa Naczelny Sąd Administracyjny ocenia legalność /zgodność z prawem/ zaskarżonej decyzji, a nie to, czy także w kryteriach słuszności bądź sprawiedliwości społecznej rozstrzygnięcie jest trafne.
Zróżnicowanie przez radę gminy wysokości stawek podatku od nieruchomości w oparciu o kryterium podmiotowe /zamieszkanie na terenie gminy bądź poza nią/ nie narusza przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
Umowa cywilnoprawna przenosząca obowiązek płacenia podatku od nieruchomości z właściciela na dzierżawcę gruntu nie wywiera skutków w zakresie obowiązków publicznoprawnych, w szczególności nie powoduje przeniesienia na dzierżawcę wynikającego z ustawy obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości.
Powszechne stosowanie w sprawach wojskowych podporządkowanych Kodeksowi postępowania administracyjnego zasady informowania stron o przysługujących im uprawnieniach stanowi nie tylko wypełnienie nakazu art. 9 Kpa, ale jest zarazem gwarancją równego traktowania wszystkich poborowych, a tym samym urzeczywistnia zasadę równych praw i jednakowej ochrony prawnej /art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
Orzeczenie wojewody o stwierdzeniu nieważności uchwały organu gminy ma charakter deklaratoryjny i działa wstecz /ex tunc/. Przepis art. 36 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. nr 95 poz. 425 ze zm./ jednoznacznie stwierdza, że w skład komisji konkursowej wchodzą przedstawiciele zakładowych organizacji związkowych na terenie placówki, w której odbywa się konkurs na
Określony w art. 199 par. 1 Kpa termin 30 dni do wniesienia skargi nie dotyczy skarg na uchwały organów gminy wnoszonych w trybie art. 101 ustawy o samorządzie terytorialnym. Takie skargi można wnosić każdocześnie, przy czym o ile minie rok od podjęcia zaskarżonej uchwały, wcześniejsze uprawnienie sądu do stwierdzenia nieważności uchwały ustępuje uprawnieniu do stwierdzenia jej niezgodności z prawem
Osoby fizyczne, reprezentujące interes grupowy mieszkańców miasta, a nie rada pracownicza - jako wewnętrzny organ przekształconego w zakład budżetowy przedsiębiorstwa komunalnego - są legitymowane do zaskarżania uchwał rady gminy na zasadzie art. 101 ustawy o samorządzie terytorialnym.
Nie do przyjęcia jest wniosek, że mocą przepisu gminnego ustanowiony ustawą dla całego kraju obowiązek podatkowy miałby zostać wyłączony w całości na terenie konkretnej gminy.
Nowela z dnia 25 października 1991 r. do ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 113 poz. 491/, która weszła w życie 9 grudnia 1991 r., wprowadziła dwuetapowość postępowania zarówno dla orzekania o konieczności sprawowania przez żołnierza bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny, jak i przyznania mu statusu jedynego żywiciela
Uchwała rady gminy określająca obowiązek podatkowy, pobór opłaty targowej w drodze inkasa i wysokość wynagrodzenia za inkaso - znajduje oparcie w przepisach art. 19 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. /Dz.U. nr 9 poz. 31/ oraz art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.
Ustalenie przez organ zarządzający ruchem na drogach publicznych /par. 3 pkt 5 zarządzenia Ministra Komunikacji i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 października 1987 r. - M.P. nr 31 poz. 240/ ograniczeń w korzystaniu z drogi /ulicy/ nie jest decyzją administracyjną /rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego/ lecz ustanowieniem powszechnie obowiązującej
Ustawa z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6 ze zm./ nie dopuszcza możliwości ustalania przez rady gmin opłat za składowanie odpadów ponad opłaty, które określają wojewodowie na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1990 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 42 poz. 245/.
Załatwienie spraw administracyjnych w oparciu o określone w prawie materialnym kryteria przedmiotowe, z pominięciem gwarantowanych ustawowo praw podmiotowych strony, do której kierowane są jednostronne rozstrzygnięcia /decyzje administracyjne/, koliduje z podstawowymi zasadami prawa i postępowania administracyjnego wyrażonymi w art. 7 i art. 10 par. 1 Kpa.
1. O dopuszczalności cofnięcia skargi orzeka sąd administracyjny /art. 211 Kpa w związku z art. 393 par. 2 Kpc/. 2. Po wydaniu decyzji ostatecznej organ administracji nie prowadzi już postępowania wyjaśniająco-dowodowego nawet wówczas, gdy zamierza w trybie art. 200 par. 2 Kpa zmienić lub uchylić decyzję.
Przepisy regulujące gospodarkę finansową gmin oraz przepisy ustaw Prawo bankowe, Prawo budżetowe i o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych nie zakazują radom gmin udzielania pożyczek przedsiębiorstwom komunalnym.
Podstawowym warunkiem prawidłowości zachowania trybu określonego w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, dotyczącego bezskuteczności wezwania do usunięcia naruszenia przed wniesieniem skargi na uchwałę organu gminy do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest skierowanie tego wezwania do tego samego organu, który je podjął.