1. Utrata prawa do zwrotu podatku naliczonego nie ma charakteru bezpowrotnego i ostatecznego gdyż oznaczałoby to pozbawienie podatnika prawa do wystawiania faktur korygujących i skorygowania wcześniej złożonych deklaracji. 2. Interpretacja art. 19 ust. 3 w związku z art. 10 ust. 2a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ następować

W konstytucyjnym państwie prawa podatnik, jako obywatel nie może zostać skutecznie prawnie zobowiązany do ponoszenia negatywnych skutków niedoskonałości prawodawczych czy też ułomności techniki legislacyjnej, a nadto nie można na niego przerzucać rozwiązywania wątpliwości co do brzmienia prawa, jak i jego stosowania, jeżeli obiektywnie rzecz biorąc, wątpliwości te istnieją tak dla obywateli, jak i

Ogólna zasada ustanowiona w art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ ustanowiła prawo podatników podatku dochodowego do korzystania z okresowych zwolnień podatkowych w zakresie podatku unormowanego tą ustawą uzyskanych przed dniem 1 stycznia 1992 r. do czasu ich wygaśnięcia. Przepis ten w połączeniu z art. 40 ust. 1 w zw. z art

Artykuł 36 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 28 poz. 230 ze zm./ jest przepisem wyłącznie kompetencyjnym. Przepis ten określa jedynie organ właściwy do orzekania w sprawach o przywrócenie stosunków wodnych na gruntach do stanu poprzedniego i nie może stanowić samodzielnej podstawy rozstrzygnięcia.

Ustawa z dnia 24 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./ nie precyzuje w jakiej formie miałoby nastąpić udzielenie informacji - ustnie, na piśmie czy w jakikolwiek inny sposób. Nie można zatem, zdaniem Sądu, przyjąć, że generalnie prawo domagania się informacji obejmuje prawo do określenia formy w jakiej informacja ma być udzielona /choć w niektórych przypadkach, np. domagania

Wadliwość faktury VAT winna być tego rodzaju, by wywierała bądź realnie wywrzeć mogła skutki w zakresie zobowiązania /obowiązku/ podatkowego. W prawie podatkowym nie jest bowiem prawnie znacząca jakakolwiek wadliwość - czyli pojęcie o charakterze abstrakcyjnym i oderwanym - lecz wyłącznie i ściśle wadliwość podatkowa: istotna dla powstania, istnienia i wysokości zobowiązania podatkowego. Prawidłowe

Ustanowienie zasad odpłatności za przejazd przez park dla osób nie będących mieszkańcami gminy nie wypełnia cech prawnych "korzystania" z parku wiejskiego w świetle art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/.

Przepisy ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców /Dz.U. 1933 nr 24 poz. 202; zm. Dz.U. 1988 nr 41 poz. 325, Dz.U. 1990 nr 79 poz. 466, Dz.U. 1994 nr 123 poz. 600 i Dz.U. 1996 nr 45 poz. 198/ dotyczą wszelkich form nabycia własności nieruchomości, w tym także w trybie zwrotu na rzecz poprzednich właścicieli w myśl art. 69 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce

1. Brak jest podstawy prawnej do wydania decyzji ustalającej dochód spółki cywilnej. 2. Przepisy podatkowe przewidują wydawanie decyzji dokonujących wymiaru podatku a nie ograniczających się jedynie do ustalenia podstawy opodatkowania /dochodu/; ustalenie podstawy opodatkowania służy jedynie określeniu wysokości podatku i powinno stanowić element uzasadnienia decyzji.

Przekazanie zasiłku celowego z pomocy społecznej bezpośrednio na cel, któremu miał on służyć, z pominięciem uprawnionego, nie narusza przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./.

Artykuł 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie może stanowić podstawy prawnej do wydania decyzji określającej wysokości zaliczek na podatek, który został już zapłacony i zobowiązanie podatkowe z tego tytułu wygasło. Możliwe jest natomiast wydanie decyzji określającej wysokość odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych w postaci

Skarga do sądu administracyjnego na orzeczenie karne organu skarbowego jest niedopuszczalna, albowiem nie są to sprawy pozostające w zakresie właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Dobrowolne opuszczenie lokalu mieszkalnego przez osoby, które miały pochodne uprawnienia do lokalu, oznacza utratę uprawnień do przebywania w tym lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./, /por. przykładowo wyroki: z dnia 21 listopada 1989 r. SA/Wr 503/89 - ONSA 1989 nr 2 poz. 97

1. Dla wierzytelności Skarbu Państwa z tytułu zobowiązań podatkowych zabezpieczonych ustawowym prawem zastawu na prawach zbywalnych kolejność zaspokajania wierzycieli z mocy upadłości ustanowiona w art. 204 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 512/ jest prawnie obojętna. 2. Prawo wynajmującego do zapłaty umówionego

Dla oceny, czy określone okoliczności świadczą o rażąco korzystniejszych warunkach wykonywania świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/, należy brać pod uwagę nie tylko różnice cen, ale i inne okoliczności, w szczególności całokształt powiązań handlowych między kontrahentami.

Termin zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ jest terminem prawa materialnego.

1. Nieprowadzenie ewidencji rachunkowej lub prowadzenie jej niezgodnie z obowiązującymi przepisami, tak że nie zapewnia to możliwości ustalenia wysokości podstawy opodatkowania i należnego podatku /art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania - Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ nie oznacza jeszcze a priori

Art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ mówi wprawdzie o "ustalaniu", lecz jedynie podstawy obliczenia podatku, co nie jest i nie może być uznane za przesądzające dla zasad powstawania samego zobowiązania podatkowego.

Kryterium czasowe mające charakter formalny z art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./, jest jedynym, od którego uzależnione jest zachowanie w konkretnej sytuacji statusu bezrobotnego. Nie mogą mieć zatem znaczenia prawnego, okoliczności z powodu których bezrobotny przebywał poza granicami kraju przez dłuższy okres

1. Fundusz gwarancyjny na pokrycie kosztów przyszłych napraw sprzedawanych samochodów nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. 2. Przepisy w sprawie prowadzenia ksiąg rachunkowych określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych. Nie mogą natomiast być uznane za podstawę rozstrzygnięcia o tym, co jest a co nie jest kosztem uzyskania przychodu ani też rozszerzać katalogu wydatków nie będących

W pojęciu obiektów infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 lit. "b" i ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie mieści się projektowanie obiektów handlowych i gospodarczych.

1. Przez cały rok 1993 przepis art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie przewidywał sankcji w postaci podwyższenia o 100 procent ustalonego podatku. 2. Zgodnie z podstawową zasadą państwa prawnego "lex retro non agit" nie można stosować wprowadzonych później przepisów ostrzejszych do stanów faktycznych

Podwyższenie wartości przedmiotu sprzedaży dla potrzeb opłaty skarbowej, w szczególności gdy nie towarzyszyło temu wydanie decyzji i gdy w aktach brak danych, w oparciu o które organ wartość tę podwyższył, nie jest w sprawie podatku dochodowego prejudycjalne.

Przepis art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ ma zastosowanie nie tylko do towarów zakupionych przez osobę dokonującą obrotu towarowego z zagranicą. Należy go stosować również do przywożonych towarów nabytych w inny sposób, np. w drodze darowizny, oraz nie stanowiących własności tej osoby, np. wynajętych, wydzierżawionych, użyczonych czy otrzymanych