Oddalenie skargi kasacyjnej P. S.A. przeciwko wyrokowi WSA w Warszawie w sprawie umorzenia postępowania uwłaszczeniowego. NSA uznał, że organ odwoławczy działał w granicach swoich uprawnień, a ocena sądowa w kontekście decyzji komunalizacyjnych była prawidłowa.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie i w związku z tym została oddalona, potwierdzając prawidłowość postępowania dowodowego oraz decyzji administracyjnych dotyczących odmowy przyznania dodatku węglowego.

Zarządzenie Prezydenta Miasta P., dotyczące zmian w ustaleniu daty obowiązywania cen za odprowadzanie wód opadowych do kanalizacji, zostało uznane za zgodne z prawem, jako akt wydany na podstawie uprawnień przyznanych przez Radę Miasta zgodnie z ustawą o gospodarce komunalnej.

Skarga kasacyjna P. S.A. dotycząca zwolnienia z opłat za wprowadzanie ścieków w oparciu o Prawo wodne i Prawo geologiczne i górnicze pozostaje niezasadna, a NSA podtrzymuje decyzję WSA o braku przesłanek do jej uwzględnienia.

Na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając zgodność z prawem nałożenia administracyjnej kary pieniężnej za przekroczenie warunków pozwolenia wodnoprawnego. Decyzja nie narusza przepisów ani nie wymaga skierowania pytań prawnych do TSUE i Trybunału Konstytucyjnego.

Brak skutecznych podstaw kasacyjnych nie pozwala na uchylenie wyroku WSA. Ocena materiału dowodowego przez organ administracji była zgodna z prawem, nieuzasadnione jest twierdzenie o błędnym zastosowaniu przepisów dekretu reformy rolnej. Skargę oddalono.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, podtrzymując rozstrzygnięcie o zasadności czasowego zajęcia nieruchomości pod kątem prewencji przed szkodą związaną z awarią energetyczną, uznając, że organ działał w ramach zgodnych z prawem przepisów i wykładni.

Skarga kasacyjna B.J. i B.J. od wyroku WSA w Poznaniu, dotycząca nakazu usunięcia odpadów z działek, została oddalona przez NSA z powodu nieuzasadnionych zarzutów naruszenia prawa materialnego i procesowego, a także braku precyzyjnego wskazania naruszeń prawnych.

Nabycie prawa użytkowania wieczystego z mocy prawa nie może naruszać praw osób trzecich; fakt istnienia takich praw eliminuje możliwość uzyskania użytkowania wieczystego przez PKP S.A., co uzasadnia odmowę stwierdzenia uwłaszczenia.

Zaskarżone postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinny zostać przemyślane od nowa, uwzględniając spójność prawną i precyzję w uzasadnieniu, ponieważ sąd pierwszej instancji nie odniósł się do kluczowych zarzutów dotyczących prawa materialnego i proceduralnego.

Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte po 5 października 2018 r., któremu do 1 stycznia 2019 r. nie doręczono skutecznie wypowiedzeń opłat wszystkim użytkownikom, podlega umorzeniu zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej.

Postępowanie dotyczące aktualizacji opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, niezakończone przed 1 stycznia 2019 r., należy umorzyć jako bezprzedmiotowe, z uwagi na przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.

Organ zobowiązany jest do szczegółowego uzasadnienia odmowy udostępnienia informacji publicznej z powołaniem się na tajemnicę przedsiębiorcy, w tym wykazania obiektywnych przesłanek określających wartość gospodarczą żądanych informacji i potencjalne szkody z ich ujawnienia.