Orzeczenia
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził niedopuszczalność zażalenia w sprawie korekty zaświadczeń o pomocy de minimis i oddalił skargę kasacyjną uznając, że brak było podstaw prawnych do jej uwzględnienia.
Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego, mimo zmieniającej się wykładni prawa, nie stanowi nowej okoliczności faktycznej uzasadniającej wznowienie postępowania w trybie nadzwyczajnym na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.
Spadkobierca, który przejmuje zobowiązania z tytułu kredytu hipotecznego zaciągniętego na własne cele mieszkaniowe przez spadkodawcę, ma prawo skorzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od umorzonych kwot wierzytelności, jeżeli spełnione są warunki określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 maja 2015 r.
Beneficjent wsparcia w postaci pomocy publicznej w formie zwolnienia podatkowego może korzystać z tego wsparcia od momentu poniesienia kosztów kwalifikowanych na realizację nowej inwestycji, niezależnie od momentu realizacji dochodu z tej inwestycji, pod warunkiem spełnienia wymogów dotyczących ewidencji środków trwałych.
Wydanie decyzji o umorzeniu postępowania administracyjnego na podstawie art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej nie wywołuje skutków materialnoprawnych – organ podatkowy nie orzeka o prawach i obowiązkach strony, lecz jedynie stwierdza brak przedmiotu postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA i uznał nadużycie prawa w działaniach skarżącej, potwierdzając zasadność decyzji organu podatkowego. Działania prowadzące do nienależnych zwrotów VAT stanowiły nadużycie zgodnie z zasadą prawa unijnego.
Działania strony skarżącej polegające na złożeniu korekt deklaracji podatkowych w ostatnim dniu terminu przedawnienia świadczą o nadużyciu prawa i mają na celu uzyskanie nienależnego zwrotu podatku VAT.
Korzystanie z prawa do odliczenia VAT na podstawie tzw. pustych faktur, nieodzwierciedlających żadnych rzeczywistych transakcji, jest niezasadne, a organy podatkowe nie są zobowiązane do badania dobrej wiary podatnika w takich przypadkach.
Postępowanie karnoskarbowe może być wykorzystywane w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, o ile służy prawdziwemu rozpoznaniu przestępstwa podatkowego, a uczestnictwo w oszukańczym schemacie VAT wyklucza prawo do odliczenia podatku naliczonego.
W przypadku czynności prawnych związanych z aportem nieruchomości, wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 pkt 1 lit. g u.p.c.c. jest możliwe, gdy cała sprawa, w kontekście której czynność ta występuje, podlega przepisom o gospodarce nieruchomościami, niezależnie od podstawy cywilnoprawnej samej czynności.
Przychody uzyskiwane z transakcji na rynku Forex, jeśli przeprowadzane poza rynkiem regulowanym, nie mogą być zakwalifikowane jako przychody z kapitałów pieniężnych, lecz należy uznać je za przychody z innych źródeł zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał prawidłowość zastosowania przepisów regulujących związanie wcześniejszymi wyrokami sądowymi oraz wykazano poprawność oceny prawnej dotyczącej podatku od nieruchomości, w tym sposobu obliczania dla nieruchomości wykorzystywanych w działalności gospodarczej i mieszkaniowej.
Skarga kasacyjna zarzucająca naruszenie przepisów postępowania może być uwzględniona jedynie w przypadku wykazania istotnego wpływu na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał stanowisko sądu niższej instancji oraz organów podatkowych, uznając skargę za niezasadną z formalnego i merytorycznego punktu widzenia.
Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji administracyjnej wobec spółki było zgodne z prawem w sytuacji, gdy brak środków umożliwiających zabezpieczenie zobowiązań względem organu podatkowego, a skarżąca spółka nie wykazuje zdolności do ich uregulowania.
Odmowa wznowienia postępowania z powodu uchybienia terminowi do wniesienia wniosku, zgodnie z art. 241 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, jest prawidłowa, nawet w przypadku zmiany interpretacji prawa przez uchwałę NSA.
Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja ostateczna w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości nie może być uchylona na podstawie niewykazanego przez stronę skarżącą błędu pisarskiego we wpisach ewidencyjnych dotyczących klasyfikacji działki.
Wnioskodawca spełnił wymogi przedstawienia wyczerpującego stanu faktycznego we wniosku o interpretację indywidualną, a organ podatkowy nie miał podstaw do jego pozostawienia bez rozpatrzenia na podstawie art. 14g § 1 Ordynacji podatkowej.
Samo złożenie wniosku o odroczenie terminu płatności podatkowej nie powstrzymuje obowiązkowego podjęcia przez wierzyciela działań egzekucyjnych w sytuacji niewykonania wymagalnego zobowiązania, zgodnie z art. 6 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
NSA stwierdził, że dla odmowy odliczenia VAT wystarczy wykazanie związku transakcji z oszustwem, bez konieczności pełnej identyfikacji wszystkich uczestników oszustwa karuzelowego. WSA uchylił decyzję bez podstaw i narzucił zbyt rygorystyczne wymagania dowodowe na organy podatkowe.
Postępowanie w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości nie jest właściwym trybem do podważania zapisów ewidencji gruntów i budynków, lecz jedynie do ich wykorzystania jako podstawy opodatkowania.
Przy spełnieniu odpowiednich przesłanek, zasada nadużycia prawa może zostać zastosowana do działań podatników usiłujących uzyskać nienależne korzyści majątkowe w zakresie rozliczeń VAT, nawet po upływie okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych.
Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził decyzję odmowy wznowienia postępowania, podkreślając konieczność dochowania terminów proceduralnych zgodnie z art. 241 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, niezależnie od późniejszych zmian interpretacyjnych dotyczących przepisów prawa.