Informacje o nagrodach przyznanych pracownikom Najwyższej Izby Kontroli nie są chronione tajemnicą kontrolerską ani nie podlegają ograniczeniu ze względu na prywatność osób pełniących funkcje publiczne, co uzasadnia ich udostępnienie jako informacji publicznej.

Dla skutecznego uniknięcia zarzutu bezczynności organ zobowiązany jest, już na etapie wniosku, do jednoznacznego wskazania braku informacji publicznej i uzasadnienia tego stanowiska.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że w przypadku stwierdzenia rażących nieprawidłowości w rejestrze odpadów, a w szczególności przy wielokrotnym fałszowaniu dokumentacji, marszałek województwa uprawniony jest do wykreślenia podmiotu z rejestru, nawet wbrew twierdzeniom o braku poważnych negatywnych skutków faktycznych.

Organizacja społeczna, ubiegająca się o dopuszczenie do udziału w postępowaniu administracyjnym na prawach strony, musi wykazać interes społeczny uzasadniający ten udział. Ogólne argumenty dotyczące ochrony środowiska są niewystarczające bez wykazania konkretnych działań lub zagrożeń.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach musi być zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku stwierdzenia niezgodności, organ ma obowiązek wydać decyzję odmowną.

W przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów techniczno-budowlanych przy zatwierdzeniu projektu budowlanego, przeprowadzona analiza musi ocenić, czy naruszenie ma charakter rażącego pogwałcenia prawa. Rażące naruszenie kwalifikuje decyzję do stwierdzenia jej nieważności, co wymaga rzetelnej oceny szczegółowych okoliczności faktycznych i prawnych.

Odstępstwa od zatwierdzonego projektu budowlanego, nawet w przypadku budowy sprzed 1995 r., wymagają postępowania naprawczego w trybie art. 50 i 51 Prawa budowlanego, jeżeli zmiany mają charakter istotny, zgodnie z oceną sądu administracyjnego.

Stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miejskiej dotyczącej zmiany zasad naliczania ekwiwalentów dla strażaków OSP, jako istotne naruszenie prawa według art. 15 ust. 2 u.o.s.p., przekraczające kompetencje ustalone w prawie ustawowym.

Zaniechanie należytego wyjaśnienia stanu faktycznego, brak wystarczających dowodów na utratę nieposzlakowanej opinii przez skarżącego oraz naruszenie "ważnego interesu służby" uniemożliwiają zwolnienie funkcjonariusza ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji.

W planach miejscowych dopuszcza się wyznaczenie dróg wewnętrznych zamiast publicznych, gdy spełnione są przesłanki lokalne i planistyczne; budowa takich dróg nie narusza prawa własności, jeśli integruje się z szerszym systemem drogowym i uwzględnia racjonalne gospodarowanie publiczne.

W sprawie dotyczącej nakazu wykonania robót budowlanych obiekt uznano za budynek gospodarczy, a zaskarżona decyzja nadzoru budowlanego była zgodna z prawem. Skarga kasacyjna M.K. została oddalona z powodu braku uzasadnionych podstaw.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, potwierdził legalność i prawidłowość działania Wojewody Dolnośląskiego oraz decyzję Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wskazując na brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i stwierdzając właściwe zastosowanie przepisów proceduralnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że okres zawieszenia biegu terminów dla legalizacji pobytu cudzoziemców, przewidziany w ustawie o pomocy obywatelom Ukrainy, wyklucza możliwość zakwalifikowania działań organu jako bezczynność, co uniemożliwia wniesienie skargi na bezczynność.

Funkcjonariusz Policji nie może być obciążony odpowiedzialnością dyscyplinarną bez pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w tym obiektywnej możliwości realizacji obowiązków wynikających z hierarchii służbowej, oraz precyzyjnego określenia terminów wykonania poleceń.

Roboty budowlane wykonane przez R.B. w parku narodowym, w postaci przebudowy urządzenia wodnego bez wymaganych pozwoleń, są nielegalne. Konieczne jest przywrócenie urządzenia do stanu sprzed przebudowy, zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Negatywna opinia organu specjalistycznego, wskazująca na zagrożenie interesu gospodarczego, wystarcza do odmowy udzielenia pozwolenia na działalność w polskich obszarach morskich zgodnie z art. 23 ust. 3 pkt 2 u.o.m.