Art. 105 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Dz.U. 1991 nr 16 poz. 161 ze zm./, wprowadzając dwie podstawowe formy sprzedaży zajętych ruchomości: sprzedaż licytacyjną oraz sprzedaż jednostkom prowadzącym działalność handlową lub komisową, pozostawia wybór jednej z nich decyzji organu egzekucyjnego.

Ekwiwalent pieniężny za pranie i reperację odzieży wykonywanej przez pracowników we własnym zakresie powinien być ustalony w kwotach realnych uwzględniający nakład pracy na ten cel oraz aktualne koszty /energii, wody, środków piorących itp./.

Skoro organy podatkowe charakter prawny przekazywanych kwot z tytułu refundacji za leki podatnikowi traktują jako "refundację", to nie można przyjąć, aby w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ tego rodzaju kwoty uznać za przychód w rozumieniu tego przepisu. Oznacza to, iż otrzymywane przez podatnika

Skarżące przedsiębiorstwo było koncesjonowanym przewoźnikiem drogowym oraz posiadało dowody stwierdzające wykonanie usług przewozu międzynarodowego. Spełniało więc zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe warunki niezbędne, w świetle powołanych przepisów rozporządzenia z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług eksportu i importu niektórych usług /Dz.U. nr 39 poz. 175

Drukarka komputerowa nie jest samodzielnym urządzeniem, to znaczy urządzeniem, którego funkcje użytkowe mogą być realizowane w jego samodzielnej pracy, bez współpracy z innymi urządzeniami - aby mogła spełniać swoje funkcje drukarka komputerowa musi otrzymać od urządzenia komputerowego polecenie drukowania i informacje, co ma drukować. Jest typowym urządzeniem peryferyjnym. Wydatek na drukarkę komputerową

Dyspozycja przepisu art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wiążąca sankcję podatkową z naruszeniem obowiązków ewidencyjnych zachowała moc obowiązującą, na podstawie art. 3 ust. 1 z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i o zmianie ustawy karnej

Zastosowanie szacunku dla obliczenia podstawy opodatkowania bez wykazania braku danych niezbędnych do jej obliczenia narusza dyspozycję art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.

Par. 31 ust. 3 rozporządzenia z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176/ stanowiący, że podstawą do obniżenia przez nabywcę kwoty podatku należnego stanowi wyłącznie oryginał faktury lub faktury korygującej, nie mógł, jako przepis wydany z przekroczeniem delegacji ustawowej, ograniczyć uprawnienia wynikającego z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

1. Opłata za paszport, który jest osobistym dokumentem potwierdzającym tożsamość i przynależność państwową jego właściciela, a jego posiadanie nie jest konieczne dla prowadzenia działalności gospodarczej, nawet związanej z eksportem towarów, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416

Sporządzone w wykonaniu umów o dzieło opinie i raporty z badania sprawozdań finansowych nie są utworami w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych /Dz.U. nr 24 poz. 83/.

1. Samo wpisanie danych innych, niż wymienione w art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie stanowi naruszenia tego przepisu, skoro nie zawiera on zastrzeżenia, że ewidencja ma zawierać wyłącznie dane w nim wskazane. 2. Brak podstaw do sankcyjnego zwiększenia podatku należnego przy zastosowaniu art. 27 ust. 5 pkt 2

Okoliczność, że skarżący nie wykonywał obowiązków podatkowych, nie zwalniała organów podatkowych od ustalenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, czyli jako kwotę należną z tytułu sprzedaży usługi pomniejszoną o kwotę podatku należnego. Przyjęcie podstawy opodatkowania jako

Wykładnia gramatyczna art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ pozwala na przyjęcie poglądu, iż w tym trybie można ustalić wartość celną tylko na wniosek a nie z urzędu oraz, że jedyną osobą uprawnioną do złożenia takiego wniosku jest zgłaszający.

W sytuacji, gdy podstawa opodatkowania nie była ustalona w drodze oszacowania, brak jest podstaw do stosowania art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy /także art. 27 ust. 5 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i o zmianie ustawy karnej skarbowej - Dz.U. nr 137 poz. 640/.

Przepis art. 118a ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie stanowi podstawy do wystawienia przez organ celny tytułu wykonawczego adresowanego do Agencji Celnej, bowiem obowiązek uiszczenia przez Agencję należności celnych wynika w takim wypadku z udzielonego upoważnienia, a nie przepisu ustawy.

W każdym przypadku orzekania o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej, obowiązkiem organu podatkowego jest rozważenie czy nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, a to stosownie do art. 7, art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa.

Art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stanowi, że w przypadku, gdy podatnik wystawi fakturę lub rachunek uproszczony, w którym wykaże kwotę podatku, jest obowiązany do jego zapłaty także wówczas, gdy dana sprzedaż nie była objęta obowiązkiem podatkowym albo została zwolniona od podatku. Skoro skarżący sporządzał

Wyciąg z ewidencji gruntu nie stanowi wystarczającego dowodu własności, a tym samym odpowiedni zapis w tej ewidencji nie przesądza o prawie inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

Skoro ocenie organów podatkowych podlegał stan faktyczny z grudnia 1995 r. i w obowiązującym wówczas stanie prawnym brak było podstaw do sankcyjnego zwiększenia podatku należnego, to błędna jest konstatacja, iż ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego na podstawie art. 27 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./

Teza, że dobrowolna zapłata podatku przez osobę trzecią powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego i tym samym zwalnia podatnika z ciążącego na nim obowiązku zapłaty podatku nie znajduje podstawy prawnej i sprzeczna jest z istotą podatkowego stosunku zobowiązaniowego określonego w art. 2 ust. 1 i 2 i art. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486

Naruszenie art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie jest wystarczającą podstawą do zastosowania sankcji wynikającej z art. 27 ust. 5 pkt 2 tej ustawy.

Osoba będąca projektantem lub przyszłym wykonawcą określonej inwestycji nie może być uznaną w rozumieniu art. 28 Kpa za stronę postępowania w sprawie o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, bo postępowanie to nie dotyczy jej interesu prawnego. Skutkiem tego osoba ta nie może być uznaną za zainteresowaną i uprawnioną w myśl art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu