Dla wykreślenia nieruchomości z rejestru zabytków nie wystarcza niepełna korelacja z nowymi ustaleniami naukowymi. Ochrona konserwatorska obejmuje całość założenia dworsko-parkowego, a brak zasadniczych zniszczeń uniemożliwia taką zmianę.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zgodne z prawem wymeldowanie J. S., orzekając że dobrowolne i trwałe opuszczenie lokalu likwiduje zamiar stałego pobytu, co uprawnia do decyzji administracyjnej o wymeldowaniu zgodnie z art. 35 ustawy o ewidencji ludności.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż uchylenie decyzji organu I instancji przez organ odwoławczy było zasadne z uwagi na potrzebę wyjaśnienia rzeczywistego sposobu użytkowania budynku oraz prawidłowego określenia stron postępowania administracyjnego, przy zachowaniu dwuinstancyjności postępowania.

Skarga kasacyjna wspólnoty od wyroku WSA oddalającego sprzeciw od decyzji nadzoru budowlanego została oddalona przez NSA, podzielając ocenę sądu i organu o brakach dowodowych uniemożliwiających merytoryczne rozstrzygnięcie.

Realizacja inwestycji w obszarze chronionego krajobrazu, naruszająca zakaz trwałego zniekształcania rzeźby terenu przewidziany lokalną uchwałą, uzasadnia odmowę uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy bez potrzeby osobnej analizy wpływu na obszar Natura 2000.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Wspólnoty, podzielając stanowisko sądu pierwszej instancji oraz organu odwoławczego, które uznały, że dalsze postępowanie dowodowe jest konieczne celem ustalenia zgodności użytkowania budynku z jego przeznaczeniem określonym w decyzjach administracyjnych.

Brak istotnego naruszenia zasad sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wyklucza stwierdzenie jego nieważności; Studium nie określa precyzyjnych granic obszarów, a priorytet powinny mieć jego elementy graficzne.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na prawidłową ocenę zgodności decyzji o warunkach zabudowy z zasadami kontynuacji funkcji oraz pozytywne wyniki analizy urbanistycznej, spełniającymi wymogi ładu przestrzennego.

Zmiana sposobu użytkowania budynku z mieszkalnego jednorodzinnego na budynek zamieszkania zbiorowego, niezgłoszona organowi administracji, stanowi naruszenie przepisów Prawa budowlanego. Działania niestosujące się do miejscowych planów zagospodarowania i zmieniające warunki bezpieczeństwa oraz higieny wymagają przywrócenia pierwotnego sposobu użytkowania.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem uchyla decyzje organu w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej, dostrzegając rażące naruszenia procedur administracyjnych i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia, uwzględniając wymogi formalne i proceduralne.

W postępowaniu o stwierdzenie nieważności pozwolenia na budowę, interes prawny wynika z prawa administracyjnego, nie zaś z norm cywilnoprawnych. Skarżący nie wykazali, iż ich nieruchomości są w obszarze oddziaływania projektu, przez co nie mają statusu strony.

Oddalając skargę kasacyjną, NSA stwierdził zgodność postępowania egzekucyjnego, polegającego na nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, z wymogami proceduralnymi i materialnymi ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że prowadzenie postępowania w trybie uproszczonym bez możliwości skutecznej obrony przez stronę stanowi podstawę do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Pobrane przez B.K. świadczenia rodzinne na córkę były nienależne z powodu braku wspólnoty dochodów. Skarga kasacyjna jest bezzasadna; obowiązek zwrotu świadczeń został prawidłowo orzeczony.