Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji w przedmiocie oddalenia skargi na postanowienie umorzenia postępowania przez GIOŚ w sprawie nielegalnego przemieszczania odpadów przez A. sp. z o.o., wynikające z prawidłowości oceny dowodów przez organy administracyjne.

Jeżeli podmiot, który nie uczestniczył w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, wnosi odwołanie, organ powinien w pierwszej kolejności zbadać jego terminowość przed oceną przesłanek podmiotowych. Zaniedbanie tej kolejności skutkuje wadliwością orzeczenia o niedopuszczalności odwołania.

Decyzja o pozwoleniu na budowę chodnika w trybie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie stanowi rażącego naruszenia prawa, gdy szerokość chodnika jest jedynie nieznacznie mniejsza od wymaganej, ani gdy inwestor złożył akceptowalne oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nakaz rozbiórki samowolnie zbudowanego obiektu jest zgodny z prawem, a kwestie cywilnoprawne dotyczące zasiedzenia działek są niezależne od procesu legalizacji budowy.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził naruszenie prawa przez organ oraz Sąd I instancji w zakresie weryfikacji recenzji naukowych, i przyjętej wykładni przesłanek z art. 227 ust. 1 pkt 1 P.s.w.n. Uchylając wyrok WSA, NSA nakazał ponowne rozpoznanie sprawy, uwzględniając spójność decyzji z recenzjami.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak odpowiedniego uzasadnienia decyzji Ministra, z powołaniem się na niejawne informacje, naruszał prawa skarżącej. Odmowa zgody na nabycie nieruchomości, oparta na niewystarczających dowodach, była bezzasadna.

Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej w sprawie ograniczenia prawa własności przy wpisie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków, podtrzymując wcześniejszy wyrok sądu administracyjnego.