Stwierdzenie rażącego naruszenia prawa wymaga oczywistej sprzeczności między treścią przepisu a wydanym rozstrzygnięciem; niejasności interpretacyjne, które dopuszczają różne wykładnie, wykluczają możliwość uznania naruszenia za rażące.

Pod pojęciem "emeryta", o którym mowa w art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r. poz. 2039) rozumieć należy podmiot wskazany w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r. poz. 504

Brak opinii biegłego i rozprawy administracyjnej w postępowaniu wywłaszczeniowym nie musi stanowić rażącego naruszenia prawa, jeśli nie ma dowodów, że miały one wpływ na wysokość ustalonego odszkodowania zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Dla przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku, niespełnienie ustawowych warunków musi być spowodowane obiektywnymi, niezależnymi od woli ubezpieczonego okolicznościami, które uniemożliwiały spełnienie wymagań do uzyskania świadczenia w trybie zwykłym. Świadome zatrudnienie na umowach cywilnoprawnych niesprawiających obowiązku ubezpieczeniowego nie stanowi takich szczególnych