Skarga kasacyjna Starosty Ostrowieckiego od wyroku WSA uznającego bezczynność i przewlekłość postępowania została prawidłowo oddalona przez NSA. Postępowanie organu I instancji rażąco naruszało terminy proceduralne i wytyczne organu odwoławczego.

NSA uchylił wyrok WSA i decyzje organów administracyjnych, z powodu niewystarczającego uzasadnienia wysokości kosztów biegłego, pomimo zasadności przypisania skarżącemu odpowiedzialności kosztowej za zmiany stosunków wodnych.

Samo świadczenie usług magazynowania odpadów można uznać za zgodne z funkcją terenu przemysłowego, jeżeli jest powiązane z działalnością produkcyjną zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W sprawie dotyczącej kary pieniężnej za przekroczenie warunków odprowadzania ścieków, Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie naruszył zakazu reformationis in peius i skutecznie utrzymał w mocy decyzję o nałożeniu kary, zgodnie z art. 139 k.p.a., bez naruszenia procedur.

Interes prawny skarżącego nie został naruszony przez uchwałę zmieniającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Procedura uchwalania zmiany planu nie naruszyła przepisów prawa w sposób istotny. Skarga kasacyjna została oddalona.

Sąd w pełni aprobuje, że wygaśnięcie decyzji o warunkach zabudowy jest formalne i potwierdza prymat planu miejscowego jako aktu powszechnie obowiązującego nad decyzją. Odmowa zawieszenia postępowania bez wstępnego zagadnienia jest prawidłowa.

Odpowiedzialność administracyjna za usunięcie drzew bez zezwolenia jest solidarna w przypadku współwłaścicieli nieruchomości, którzy w momencie deliktu mieli tytuł prawny do zarządzania nieruchomością wspólną.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który wprowadza ograniczenia dotyczące lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, nie narusza przepisów prawa, pod warunkiem że wyznaczenia tych ograniczeń są precyzyjne i nie uniemożliwiają realizacji głównych inwestycji tego typu.

Oddalenie skargi kasacyjnej dotyczącej warunków zabudowy, gdyż skarga, jako niezasadna, nie wykazała naruszeń zasad postępowania administracyjnego ani wpływu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wydaną decyzję.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zawieszenie działalności zakładu na podstawie podejrzenia niezgodności jest zgodne z prawem unijnym. Nie doszło do rażącego naruszenia przepisów, a zastosowany środek ochrony był proporcjonalny do potencjalnych zagrożeń dla zdrowia publicznego.

Nie można stwierdzić nieważności decyzji administracyjnej w przypadku wątpliwości interpretacyjnych dotyczących nieprecyzyjnych przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; rażące naruszenie prawa wymaga jednoznacznej treści przepisu i braku sporów interpretacyjnych.

Dla potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej niezbędne jest wykazanie prowadzenia zagrożonej odpowiedzialnością karną działalności w ramach zorganizowanych struktur. Brak dowodów na takie działanie skutkuje odmową nadania statusu.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy maksymalizujące niektóre parametry nie stanowi rażącego naruszenia prawa, o ile analiza urbanistyczna wspiera prawidłowość warunków zabudowy i nie jest oczywiście sprzeczna z decyzją. Brak szczegółowego uzasadnienia nie uzasadnia stwierdzenia nieważności decyzji.

Decyzja administracyjna o umorzeniu postępowania przez SKO podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego, co wyklucza możliwość skierowania sprzeciwu do sądu powszechnego.