Orzeczenie sądu lustracyjnego potwierdzające zgodność z prawdą oświadczenia lustracyjnego stanowi istotną nową okoliczność, uzasadniającą wznowienie postępowania administracyjnego celem ponownej oceny spełniania warunków z ustawy o działaczach opozycji.

Administrator danych nie ponosi pełnej odpowiedzialności za naruszenie ochrony danych osobowych, gdy działania lub zaniechania podmiotu przetwarzającego przyczyniły się do tego naruszenia. Decyzja o nałożeniu kary pieniężnej musi uwzględniać stopień odpowiedzialności obu stron.

Prezes UODO nie powinien prowadzić rozproszonych postępowań dotyczących tej samej materii naruszenia danych osobowych, lecz jedno obejmujące całość zdarzeń, co zapewni skoncentrowaną ocenę naruszeń i nakładanie skutecznych kar administracyjnych.

Student ubiegający się o stypendium rektora musi udokumentować osiągnięcia naukowe wyłącznie poprzez kserokopie rzeczywistej publikacji wydanej w roku akademickim objętym wnioskiem; opóźnienie w publikacji oznacza przesunięcie uznania osiągnięcia na następny okres.

Sprzeciw w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie służy ocenie materialnoprawnych podstaw decyzji kasatoryjnej. Sąd administracyjny ogranicza się do zbadania, czy decyzja organu odwoławczego o uchyleniu była zasadna pod względem formalnym.

NSA uchylił wyrok WSA i decyzje organów administracyjnych, z powodu niewystarczającego uzasadnienia wysokości kosztów biegłego, pomimo zasadności przypisania skarżącemu odpowiedzialności kosztowej za zmiany stosunków wodnych.

Samo świadczenie usług magazynowania odpadów można uznać za zgodne z funkcją terenu przemysłowego, jeżeli jest powiązane z działalnością produkcyjną zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W sprawie dotyczącej kary pieniężnej za przekroczenie warunków odprowadzania ścieków, Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie naruszył zakazu reformationis in peius i skutecznie utrzymał w mocy decyzję o nałożeniu kary, zgodnie z art. 139 k.p.a., bez naruszenia procedur.

Interes prawny skarżącego nie został naruszony przez uchwałę zmieniającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Procedura uchwalania zmiany planu nie naruszyła przepisów prawa w sposób istotny. Skarga kasacyjna została oddalona.

Sąd w pełni aprobuje, że wygaśnięcie decyzji o warunkach zabudowy jest formalne i potwierdza prymat planu miejscowego jako aktu powszechnie obowiązującego nad decyzją. Odmowa zawieszenia postępowania bez wstępnego zagadnienia jest prawidłowa.