Wniosek Fundacji W. z dnia 19 kwietnia 2023 r. spełniał formalne wymogi wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego, więc organ powinien go merytorycznie rozpatrzyć. Bezczynność organu administracji publicznej nie była rażącym naruszeniem prawa, jednak wymagało to wydania wiążącego zobowiązania do rozpatrzenia wniosku.

Informacje publiczne, które wymagają przetworzenia dla udostępnienia, mogą być odmówione, jeśli wnioskodawca nie wykaże szczególnego interesu publicznego. Interes prywatny nie może być uznany za przesłankę prawną uzasadniającą dostęp do informacji przetworzonej.

Decyzja odmowy zmiany ostatecznej decyzji dotyczącej zezwolenia na zbieranie odpadów była prawidłowa ze względu na spełnione przesłanki z art. 46 ust. 1e pkt 2 lit. b ustawy o odpadach dotyczące administracyjnych kar pieniężnych. Przesłanki te wyłączają potrzebę dodatkowego współdziałania organów kontroli pożarowej.

Skoro przedsiębiorcy wymierzono ostateczne decyzje administracyjne nakładające kary przekraczające 150 000 zł, organ jest zobowiązany, zgodnie z art. 46 ust. 1e pkt 2 lit. b ustawy o odpadach, bezwzględnie odmówić wydania pozwolenia zintegrowanego, niezależnie od stanu innych postępowań czy konieczności uzyskania opinii PSP.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja Starosty o zmianie pozwolenia na wytwarzanie i przetwarzanie odpadów, wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, jest nieważna, ponieważ właściwym organem był marszałek województwa. Skarga J.Z. została oddalona.

Zezwolenie na przetwarzanie odpadów wydane bez właściwej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stanowi rażące naruszenie prawa, a brak tożsamości podmiotowej pomiędzy decyzją środowiskową a zezwoleniem administracyjnym obliguje organ do jego unieważnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że samowolna zmiana użytkowania budynku mieszkalnego na zamieszkanie zbiorowe, bez uzyskania wymaganych zezwoleń, uzasadnia zastosowanie art. 71a ust. 4 Prawa budowlanego i nakazanie przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania.

Zbieranie lub przetwarzanie odpadów bez wymaganego zezwolenia stanowi naruszenie przepisów o odpadach, skutkując obiektywną odpowiedzialnością administracyjną podmiotu prowadzącego działalność, bez względu na zawinienie w uzyskaniu niezbędnych zezwoleń.

Postępowanie egzekucyjne nie może być umorzone na podstawie art. 59 § 1 pkt 5 u.p.e.a., jeżeli skarżący nie udowodni obiektywnej niewykonalności nałożonego obowiązku, a twierdzenia o przeszkodach technicznych lub prawnych nie mogą służyć do kwestionowania materialnoprawnych podstaw decyzji administracyjnej.

W przypadku samowolnej rozbudowy obiektu budowlanego, niezakończonej przed 1 stycznia 1995 r., stosuje się przepisy Prawa budowlanego z 1994 r., które przewidują obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, w tym przypadku art. 48 P.b. odnosi się do wstrzymania robót i legalizacji inwestycji.

Decyzja o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego była prawidłowa ze względu na jej zgodność z wymogami planu miejscowego i niekompletność dokumentacji. Wymóg uzgodnienia z organami ochrony środowiska jest obligatoryjny.