Przychody z samodzielnie wykonywanej działalności artystycznej opisane w art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ były przychodami z "innej samodzielnej działalności o charakterze podobnym do wolnego zawodu" w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy /w brzmieniu obowiązującym w 1994 r./, a nie przychodami z działalności

Zakres działania Urzędów Likwidacyjnych utworzonych na podstawie dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich /Dz.U. nr 13 poz. 87/ regulował art. 7 i art. 12 tego dekretu. Wymienione przepisy nie dawały Urzędom Likwidacyjnym uprawnień do występowania z wnioskami w imieniu byłych właścicieli nieruchomości, w tym występowania o przyznanie własności czasowej z mocy art. 7 dekretu

Ustawa z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 1992 nr 7 poz. 30 ze zm./ w art. 22 zezwala organom administracyjnym, jeżeli wymaga tego interes bezpieczeństwa Państwa, na odstąpienie od uzasadnienia tylko decyzji, a nie postanowień wydawanych na podstawie przepisów tej ustawy.

Skoro ustawodawca w ustawie z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 1992 nr 7 poz. 30 ze zm./ uzależnił wydanie decyzji w sprawie zezwolenia na pobyt stały cudzoziemca od opinii właściwego komendanta Policji, to organ wydając odmienne rozstrzygnięcie od stanowiska wyrażonego w opinii powinien wskazać powody uzasadniające odrzucenie tego dowodu.

Przepis art. 107 par. 3 Kpa statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, która została powierzona organowi orzekającemu. Podważenie tej oceny w toku postępowania przed sądem administracyjnym jest możliwe tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, iż naruszone zostały zasady prawidłowego wnioskowania i logicznego rozumowania.

1. Akceptowanie dopuszczalności orzekania na podstawie art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ o rozbiórce części obiektu budowlanego stanowiącej dobudowę, nadbudowę lub rozbudowę istniejącego legalnie obiektu pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą państwa prawa. 2. Możliwość nałożenia obowiązku wykonania czynności mających na celu doprowadzenie

Jeżeli przepis prawa dopuszcza możliwość rozbieżnej jego interpretacji, to wybór jednej z nich nie może być oceniony jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa nawet wówczas, gdy zostanie ona później uznana za nieprawidłową albo, co zdarza się częściej, inna interpretacja zostanie uzana za słuszniejszą.

Przepis art. 79 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145 ze zm./ jest przepisem przejściowym, odnoszącym się do stanów faktycznych istniejących w chwili wejścia w życie ustawy. Zawarte w nim wymagania posiadania co najmniej 3-letniego okresu zatrudnienia na stanowisku odpowiadającym funkcji radcy prawnego musiało być więc spełnione w dniu 1 października 1982

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do orzekania w sprawach skarg na rozstrzygnięcia organów PKO BP dotyczące premii gwarancyjnych od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe.

Od orzeczenia /decyzji/ Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny budżetowej przy Ministrze Finansów przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Taras budynku letniskowego, posiadający dwie ściany, pokrycie dachowe i filary, podlega wliczeniu do powierzchni użytkowej budynku i w konsekwencji opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Skoro naczelny organ administracji w ramach kompetencji wyznaczonych przepisami rangi ustawowej prezentuje prawidłową - w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - wykładnię zastosowanych w sprawie przepisów, to postępowanie wbrew niej należy uznać za naruszenie prawa materialnego.

Czynność będąca przedmiotem skargi nie została podjęta przez organ administracji publicznej w rozumieniu art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, wobec czego pozbawione prawnego uzasadnienia było powołanie w skardze - jako podstawy zaskarżenia - przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy, o której mowa.