Środki finansowe otrzymane na konto bankowe przez podatnika, z tytułu niezrealizowanej umowy, stanowią przychód do opodatkowania, jeśli podatnik nimi swobodnie dysponował, a nie przedstawił dowodów na ich inny charakter.

Dobrowolne umorzenie udziałów wspólnika w spółce z o.o. bez wynagrodzenia, dokonane między podmiotami powiązanymi, stanowi transakcję kontrolowaną w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., podlegającą przepisom o cenach transferowych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje skargę kasacyjną A.K. za nieuzasadnioną, podtrzymując decyzję o oddaleniu skargi na decyzję podatkową z uwagi na brak wystarczających dowodów wykonania usług oraz niewykazanie staranności przez podatnika.

Odmowa prawa do odliczenia podatku VAT jest uzasadniona, gdy podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć o uczestniczeniu w transakcjach oszukańczych. Faktury nieodzwierciedlające rzeczywistego przebiegu transakcji mogą stanowić podstawę do odmowy.

Faktury VAT wystawione na rzecz skarżącej spółki, uznane przez organy podatkowe za fikcyjne, nie mogą stanowić podstawy do odliczenia podatku VAT. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdza brak rzeczywistego dostarczenia złomu w ilościach wynikających z tych faktur.

Dochody uzyskane z pracy na wielozadaniowym statku serwisowym, niewykorzystywanym do transportu międzynarodowego, nie uzasadniają przyznania ulgi abolicyjnej w rozumieniu art. 27g u.p.d.o.f.; działalność taka nie spełnia przesłanek transportu międzynarodowego zgodnie z przepisami Konwencji.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, potwierdza prawidłowość oceny faktycznej dokonanej przez organy podatkowe oraz sąd pierwszej instancji, wskazując na brak dowodów realnego nabycia i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jako podstawę odmowy prawa do odliczenia VAT.

W postępowaniu kasacyjnym Naczelny Sąd Administracyjny uznaje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za prawidłowy, co oznacza, że nieudokumentowane fakturą VAT nakłady nie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

Pojęcie "transportu międzynarodowego" na potrzeby ulgi abolicyjnej wymaga, by statek miał główny cel w przewozie osób lub ładunków. Sama możliwość przystosowania statku do tego celu nie wystarcza do przyznania ulgi.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że uczestnictwo w oszustwie podatkowym wyklucza prawo do odliczeń podatkowych, a ogólne zarzuty błędów procesowych w skardze kasacyjnej, niepoparte konkretnymi dowodami, nie uzasadniają jej uwzględnienia.

Odstąpienie od ograniczeń w zaliczaniu kosztów w odniesieniu do dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 i 34a ustawy o CIT, w szczególności dla działalności prowadzonej w SSE, jest zgodne z interpretacją systemową i językową odpowiednich przepisów.

Instrumentalizm w wszczęciu postępowania karnego skarbowego nie zaszedł; organ podatkowy, mimo upływu czasu, podjął zasadne kroki. Wartość nieruchomości określona przez biegłego, nieuwzględniająca zajmowania przez lokatorów, prawidłowo określa podstawę opodatkowania.

Decyzja DIAS o zabezpieczeniu majątku Spółki w postępowaniu podatkowym była zasadna, gdyż organ skutecznie uprawdopodobnił istnienie zobowiązania podatkowego oraz wykazał uzasadnioną obawę niewykonania tego zobowiązania przez Spółkę.

Faktury VAT nie dokumentujące rzeczywistych dostaw towarów nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego. Skarga kasacyjna w sprawie podatku od towarów i usług oddalona wobec braku skutecznych podstaw zaskarżenia decyzji organu podatkowego i uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji.

Zażalenie na postanowienie odrzucające skargę kasacyjną wymaga zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego; niedopełnienie tego wymogu stanowi nieusuwalny brak formalny skutkujący odrzuceniem środka zaskarżenia.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż warunki odpowiedzialności podatkowej osób trzecich za zaległości stowarzyszenia nie zostały spełnione przez skarżącą. Wskazana wierzytelność jako mienie nie była niewątpliwie egzekwowalna, co uzasadnia odpowiedzialność podatkową zarządu.

Przeniesienie prawa użytkowania wieczystego niezabudowanych działek, choć objętych decyzjami o warunkach zabudowy, w momencie sprzedaży nie stanowiło terenów budowlanych, przez co podlegało zwolnieniu z VAT i opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Odmowa zwrotu nadpłaty tego podatku była uzasadniona.