1. Nie podlega odliczeniu podatek od zakupów towarów i usług, które związane są ze sprzedażą zwolnioną od podatku, a także ze sprzedażą nieopodatkowaną. 2. Niemożność wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną z podatku musi przy tym mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami konkretnej sprawy. Zatem o dopuszczalności stosowania metody rozliczenia

Obowiązek informowania i wyjaśniania stronom przez organ prowadzący postępowanie całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych toczącej się sprawy /art. 9 Kpa/ powinien być rozumiany tak szeroko, jak to jest możliwe. Udowodnione naruszenie tego obowiązku powinno być rozumiane jako wystarczająca podstawa do uchylenia decyzji, szczególnie wówczas, gdy urzędnik stwierdza /lub powinien stwierdzić/,

1. Aby uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów i wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Zwolnienie, o którym mowa w poz. 4 załącznika nr 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1995 r. w sprawie podatku akcyzowego /Dz.U. nr 135 poz. 663 ze zm./, miało charakter przedmiotowy. Tylko zatem w przypadku sprzedaży samochodów osobowych przez producenta o cenie niższej niż równowartość 7.500 ECU ciążący na tym podmiocie z mocy prawa /art. 35 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku

Podstawą prawną kwalifikowania wydatku na wytworzenie przyłącza kablowego do zasilania zakładu w energię elektryczną powinien być przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./; sporny wydatek jest w rozumieniu tego przepisu kosztem uzyskania przychodów.

Żaden powszechnie obowiązujący akt prawny rangi ustawowej nie reguluje kwestii promocji powiatu i nie określa kompetencji organów tej jednostki samorządu terytorialnego przy wykonywaniu tego zadania (...). Nie może być kwestionowane, że takimi przepisami regulującymi tę kwestię nie są przytoczone w podstawie prawnej uchwały art. 4 ust. 1 pkt 21 i art. 12 pkt 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie

Artykuł 222 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, jako przepis wyjątkowy, powinien być interpretowany w sposób ścisły. Wykładnia rozszerzająca prowadzić bowiem może do ograniczenia jednego z podstawowych praw procesowych strony postępowania podatkowego, jakim jest prawo do instancyjnej kontroli decyzji, a w konsekwencji - do kontroli sądowej.

Przedmiotem postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją było żądanie strony skarżącej umorzenia zaległości podatkowej, która, poprzez jej zapłacenie, wygasła zgodnie z art. 59 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Bezprzedmiotowość postępowania, zgodnie z art. 208 par. 1 Ordynacji podatkowej, rodzi konieczność jego umorzenia.

Wszelkie zarzuty zgłoszone w trakcie postępowania egzekucyjnego winny dotyczyć tego postępowania. Dopóki w obiegu prawnym pozostaje decyzja ostateczna będąca tytułem wykonawczym w danym postępowaniu organ egzekucyjny nie jest uprawniony do merytorycznego badania decyzji. Uzasadnieniem tego, że organ egzekucyjny nie może badać sprawy od strony merytorycznej jest to, że w postępowaniu egzekucyjnym nie

Zasadą jest zwrot pośredni podatku, zaś wyjątkiem od niej - obwarowanym spełnieniem warunków szczególnych - jest zwrot bezpośredni. Jeśli podatnik w okresie rozliczeniowym /miesięcznym/ nie wykona czynności podlegającej opodatkowaniu - i to niezależnie od tego z jakiej przyczyny taka sytuacja zaistnieje - to podatek naliczony podlega rozliczeniu wtedy, kiedy takie czynności zostaną dokonane z zastrzeżeniem

1. Budynki i urządzenia budowlane, przez które należy rozumieć m.in. instalacje gazowe /art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, zrealizowane na podstawie pozwolenia na budowę, udzielonego przed dniem 1 kwietnia 1995 r. nie muszą spełniać wymogów rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 15 grudnia 1994 r. w sprawie warunków

Oddziałowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który jako organ egzekucyjny w sprawie egzekwowania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i należności pochodnych /par. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1996 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1997 nr 1 poz. 1/ wydał postanowienie w sprawie zarzutów wniesionych

Dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń.

Dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń.

Dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń.

Dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń.

Nie można zarzucić organom celnym błędu /dowolności/ w ocenie materiału dowodowego, gdy twierdzą, że nie ma dowodów potwierdzających oświadczenia skarżącego o łączącej go z niemiecką firmą "P." umowie o świadczenie usług marketingowych, że nie ma też dowodów na to, iż usługi te były w rzeczywistości świadczone, a kwoty wynikające z ujawnionych faktur są za nie zapłatą. Przede wszystkim podkreślić trzeba

Wymiana okna nie może być traktowana jako bieżąca konserwacja, a jest ona remontem, a więc wchodzi w zakres pojęcia robót budowlanych w rozumieniu art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

1. Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie przewidują procedur legalizacyjnych, prowadzących do zaakceptowania zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego bez wymaganego zgodnie z obowiązującymi przepisami pozwolenia, jeżeli do takiej zmiany użytkowania w istocie rzeczy już doszło. 2. Wobec braku stosownego pozwolenia oraz faktycznego zakończenia

Warunkiem koniecznym do uznania danej rzeczy za tzw. mienie przesiedlenia jest ustalenie, że mienie to służyło osobie przesiedlającej się /było przez nią wykorzystywane/ dla celów w tym przepisie wymienionych. Nie jest przy tym jednak ważne, czy rzecz, która ma być uznana za mienie osoby przesiedlającej się, została przez nią nabyta za granicą, w kraju, w którym przebywała ona czasowo przez co najmniej

Dla zwolnienia od cła na mocy art. 14 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm. /, nie ma żadnego znaczenia prawnego zakres praw własności przysługujących udziałowcowi obejmującemu określony kapitał zakładowy w dacie zawarcia umowy o zawiązaniu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

1. Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie określają odległości nasadzeń od granicy nieruchomości sąsiedniej, co nie może oznaczać aprobaty dla dowolnych w tym względzie poczynań inwestora. 2. Posadzenie jakiegokolwiek drzewa iglastego lub liściastego w odległości 0,5 m od granicy działki /ogrodzenia/ spowoduje negatywny wpływ na nieruchomość sąsiednią

1. W sytuacji, gdy do naruszenia pasa drogowego lub zarezerwowanego pasa terenu dochodzi poprzez działanie nie mające równocześnie cech naruszenia porządku prawnego w budownictwie, to nie budzi wątpliwości, że właściwym do przywrócenia stanu poprzedniego jeśli tylko zarządca drogi. 2. Właściwym do likwidacji skutków samowoli budowlane j określonej w art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane

Gmina może wprowadzić na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 r. nr 64 poz. 414 ze zm./ generalne zwolnienie od opłat za usługi opiekuńcze z pomocy społecznej według ustalonego przez siebie kryterium dochodowego.