Zasada proporcjonalności wymaga rozważenia indywidualnych okoliczności przed nałożeniem sankcji z art. 112c u.p.t.u. Automatyczne stosowanie sankcji 100% w wypadkach kwalifikowanych na podstawie tego przepisu narusza zasadę proporcjonalności i art. 273 dyrektywy 112.

Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej wywołuje skutek prawny dopiero od chwili jej doręczenia stronie, co determinuje skuteczność egzekucji podatkowej i możliwość przerwania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wszczęcie postępowania karnego skarbowego nie stanowiło nadużycia mającego na celu instrumentalne zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych, a faktury wystawione przez L.T. były nierzetelne, uzasadniając odmowę odliczenia podatku naliczonego.

Umowa pożyczki pieniężnej, której przedmiotem są środki bezgotówkowe przekazywane na terytorium Polski, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.p.c.c. Miejsce ulokowania środków przy zawarciu umowy determinuje obowiązek podatkowy.

Organy podatkowe są zobowiązane do z urzędu badania prawidłowości pełnomocnictwa, zwłaszcza gdy okoliczności wskazują na niezdolność do jego świadomego udzielenia. Zaniedbanie tego obowiązku uzasadnia uchylenie decyzji o odpowiedzialności podatkowej.

Weryfikacja zwrotu nadwyżki podatku VAT przez organ podatkowy może być przeprowadzona po upływie terminu przedawnienia, jeżeli wniosek wraz z korektą deklaracji złożono przed jego upływem, a brak dokumentów potwierdzających zasadność zwrotu skutkuje jego określeniem na 0 zł.

W przypadku uzasadnionych wątpliwości co do zdolności do czynności prawnych strony, organ podatkowy ma obowiązek zweryfikowania prawidłowości pełnomocnictwa i zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu.

Oddalenie skargi kasacyjnej Dyrektora IAS w Katowicach; potwierdzenie uchylenia decyzji o odpowiedzialności podatkowej członka zarządu z uwagi na niewykazanie bezskuteczności egzekucji i nieprzeanalizowanie braku winy członka zarządu co do zaniechania wniosku o upadłość spółki.

W świetle art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej odpowiedzialność członków zarządu spółki z o.o. za zaległości podatkowe wymaga wykazania przez organ, że prowadzono postępowania wobec wszystkich członków; brak takiego dowodu skutkuje bezzasadnością decyzji o odpowiedzialności solidarnej.

Usługi świadczone odpłatnie na rzecz podmiotów zewnętrznych przez fundację, posiadającą status centrum integracji społecznej, nie korzystają ze zwolnienia z VAT, gdy nie są ściśle związane z usługami kształcenia zawodowego, a ich realizacja stanowi działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu VAT.

O opodatkowaniu nieruchomości jako związanej z działalnością gospodarczą decyduje rzeczywiste jej wykorzystywanie w działalności gospodarczej; samo posiadanie przez przedsiębiorcę nie uzasadnia wyższych stawek podatku. Nieujawnienie budynku w ewidencji wymagające ustalenia rzeczywistego przeznaczenia.

Skarga kasacyjna R. Ł. w sprawie odpowiedzialności podatkowej członka zarządu za zaległości podatkowe spółki została oddalona z uwagi na niewystarczającą podstawę prawną i brak wykazania naruszeń proceduralnych ze strony organów podatkowych.

NSA uznał prawidłowość decyzji kasatoryjnej DIAS, oddalając skargę kasacyjną i potwierdzając, że zasadnie przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Działanie to zabezpieczało wymaganie pełnej instancyjnej kontroli egzekucyjnej.

NSA oddala skargę kasacyjną Dyrektora IAS, uznając prawidłowość uchylenia decyzji o solidarnej odpowiedzialności podatkowej przez WSA, wskazując na istotne uchybienia w zakresie weryfikacji ważności pełnomocnictwa w kontekście zdrowotnym podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że świadome uczestnictwo w oszustwie karuzelowym wyklucza możliwość uzyskania korzyści podatkowych, a przedstawione zarzuty nie wykazały błędów w dotychczasowym postępowaniu podatkowym i sądowym. Tym samym skarga kasacyjna została oddalona jako bezzasadna.

Zaliczenie wpłaty przez organy podatkowe na poczet zaległości spadkodawcy powinno uwzględniać zasady kolejności zaspokajania wierzycieli określone w art. 1025 i 1026 k.p.c. oraz art. 115 u.p.e.a., a zaspokajanie się w sposób niekorzystny dla innych wierzycieli jest niedopuszczalne.